'Loopeenden'

Na anderhalve dag rust probeer ik de draad weer op te pakken. Misschien is af en toe een dag rust nemen wel goed, maar het voelt niet zo. Ik loop over de Pont La Loire, met José nu als metgezel. Het weer is fantastisch! Al gauw wordt de lange broek ingeruild voor de korte (had José meegenomen). André F. had me al veel water met bootjes in het vooruitzicht gesteld, maar het bleef toch voornamelijk bij veel water, zoals de Loire en de Allier. Bijzonder was dat het kanaal d'Allier als een aquaduct over de Loire ging. 
We hadden de tijd aan ons, omdat we pas na vieren op ons overnachtingsadres welkom waren. Uitgebreid rusten was dus het devies. De laatste 10km ging door het bos. Met dit warme was de schaduw van de bomen  zeer welkom!
Rond vier uur liep ik het terrein op van het Chateau Grossouvre, waar de Gite niet in het kasteel, maar even daarbuiten lag; een mooie kamer op een chique plek.
De heer des huizen had het kasteel gekocht en was dit eigenhandig aan het restaureren. Zijn kunsten moesten natuurlijk bewonderd worden en nee zeggen tegen zijn uitnodiging voor een rondleiding was dan ook niet mogelijk. Wat had hij nu al een ongelofelijke prestatie geleverd! Dat kan niet gezegd worden van het eten wat ons aangeboden wordt: een bakje pasta (dat wij zelf nog moesten koken), wat geraspte kaas, vleeswaren, stukje kaas en wat brood. Dit was ons avondeten en ontbijt. 

9 April, Natasha is jarig. Natuurlijk even contact gehad. Het is niet vaak gebeurd dat ik niet aanwezig ben op haar verjaardag. In Saintcoin nemen we maar een lekker broodje ter ere van haar!
Bijna de hele dag loop ik op een jaagpad langs het Canal de Berry, een vrij moeilijk begaanbaar pad. Gelukkig kan in de schaduwkant gelopen worden, want het is warm en de zon prikt. Rond half drie komen we op ons gastadres, een Nederlandse herberg Nos Repos - bij het plaatsje Augy-sur-Aubois- aan en worden hartelijk verwelkomt door Gerard en Ida, twee hospitaleros. Het is goed toeven onder de luifel! Buiten samen eten en een goed gesprek. Ondertussen kijken we naar de zonsondergang.

Ook nu loop ik weer de hele dag over de jaagpaden van het Canal de Berry, met zijn vele kleine sluizen. Bij een aantal van deze sluizen staat nog een gerenoveerde sluiswoning. De jaagpaden zelf verschillen qua loopoppervlak, van hoog gras tot steenslag. Het natte hoge gras is goed voor mensen die last hebben van warme voeten, maar ik heb alleen last van natte voeten.  Waterkonijnen zijn de enigen die het water doen rimpelen, nu er geen wind is. Onverwachts doemt een bakkerswinkel op (geen fata morgana). Een gebakje had ik wel verdiend!
Even voor drieën sta ik voor een groot oud landhuis in Charenton-du-Cher, welke huis door een man reeds was aangewezen, zomaar uit het niets zonder er naar te vragen. Blijkbaar komen alle pelgrims hier overnachten.
Het huis heeft echt zijn tijd gehad en rommel is het woord dat het best erbij past. Ook freule Mativon heeft haar beste tijd gehad, zij is verworden tot een morsig vrouwtje. Voor ons allemaal niet zo belangrijk, we hebben immers weer een slaapplek. Ben wel benieuwd wat we vanavond te eten krijgen.

Het eten paste precies in het beeld van het huis en de freule, maar voldoende om ons niet met een lege maag naar bed te laten gaan. Wel, net zoals de laatste dagen, een koude plek. Er geen verwarming of de verwarming gaat niet aan. Een grote tegenstelling tot de warmte overdag!

Een lange dag, waar eindelijk afscheid genomen werd van het Canal de Berry en ingeruild voor landweggetjes die onder andere door prachtige koolzaadvelden lopen. 
Bij een van de rustmomenten zit in tegenover een appelboom die vol in bloei staat. Ik zie het schilderij van van Gogh voor me en besef me dat ik het nog nooit zo mooi en intens gevonden heb als nu!
Op een hoek rijst een vrouw op uit haar stoel in de tuin en ik vraag haar de weg. Ik kan gewoon Nederlands praten zegt ze, want ze is Vlaams. Tegen vijven staan we voor de deur van alweer een landhuis te Loye-sur-Arnon, Paul, een man van dik in de tachtig, komt er aan en showt ons zijn pelgrimsopvang. Op de bedden na een beetje ouwe meuk. Het avondeten bestaat uit blikvoer en het ontbijt uit oud brood, maar het verblijf is aangenaam, door de persoon in kwestie.

12 april en alweer een mooie dag. Ik geniet van de natuur en de stilte. Net als we het over die stilte hebben wordt deze wreed verstoord door een aantal straaljagers. De andere, reële wereld doet weer even zijn intrede, een wereld waar het zo lekker is om aan te ontsnappen. 
Al lopend over de binnenweggetjes bedenk ik dat ik hier vroeger met mijn lelijke eend overreed; dat was Frankrijk! Nu zijn we twee loopeenden, maar genieten net zo!
Doen luxe vandaag, hebben een hotel in Chateaumeillant. De vrouw achter de balie zegt dat voor pelgrims een speciale prijs geld voor half pension. Dat wordt dus de tweede warme maaltijd vandaag!

Een relatief korte etappe vandaag naar La Chatre. Ondanks de voorspellingen volop zon en zowaar, op de juiste plekken een bankje. Weer iets anders dan gewoon op de grond zitten. Terwijl we op een van de bankje aan de inname van vitaminen werken, komen twee pelgrims inzicht. Het blijken de twee uit Duitsland te zijn, die we bij het verlaten van Nevers tegenkwamen. Zij hebben toen een andere route genomen. Ze lopen er niet echt fris bij!
En dan een memorabel moment. Bij het voetbalveld van het plaatsje Lacs loop ik door de 1000 km grens. Nou ja lopen, ik sta er even bij stil en José maakt er een foto van.