De Fransen gaan en José komt

28 mei, dag 90
Het weer is niet alles en het ontbijt ook niet. De hele nacht onweer en regen en als ik op het punt sta weg te gaan wordt het droog. De eerste uren wordt het jasje aan, jasje uit tot uiteindelijk de zon zich een beetje laat zien. De dalen hangen vol laag hangende wolken. Het heeft ook zijn charme.
Het slechte ontbijt, een klein plakje cake, een halve powerbar en een stukje kaas zorgt ervoor dat ik de laatste kilometers van de 23, niet meer zo geconcentreerd ben. Ik begin een hongerklop te krijgen. Na een plaatsje in de herberg in Villaviciosa is het dus gauw eten geblazen en dan uitrusten. Op het  eten zelf na, was het erg gezellig. Hoe het mogelijk is weet ik niet, maar alle pelgrims vinden blijkbaar het zelfde restaurant. Fransen, Duitsers, Belgen en slechts 1 Hollander (c'est moi). Morgen wacht een zware dag naar Gijón.

Het spettert en na enig aarzelen toch maar het regenjasje aangetrokken. Na ruim drie kilometer is er een splitsing van de route. Linksaf naar Oviedo en rechtsaf naar Gijón. Ik ben maar rechtsaf gegaan. 
We lopen in colonne het eerste gedeelte die over een geasfalteerde weg gaat; Joël voorop en ik achteraan (met onze gekleurde regenkleding) en tussen ons in de twee pinguïns Hervé en Daniël. Tijdens de zware klim naar Alto de la Cruz wordt het me duidelijk dat ik net zo nat ben geworden met jasje als ik zou zijn zonder jasje. Halverwege dan toch maar het jasje uitgetrokken, wat meer lucht gaf. Boven was er geen kruis te bekennen, zodat ik dacht dat ik nog zo'n puist voor de kiezen zou krijgen (niet best voor mijn schoenen). Niet dus, maar ik had me rijk gerekend, want de tweede klim was weliswaar korter, maar niet minder steil! 
Wonder boven wonder heb ik geen natte sokken gekregen. Wel een beetje geholpen door het zonnige weer in de loop van de dag.
In Gijón na veel vijven en zessen een onderkomen gevonden. Hier kreeg ik een berichtje dat José veilig (!) was geland. Straks het laatste diner met Hervé, Daniël en Joël, want hoewel we morgen nog met elkaar wandelen, slaap ik toch bij José en blijf ik nog een dag in Avilés.

José met de bus en ik lopend naar Avilés. In het begin veel industrie, wat zich tegen het einde herhaalt. Er tussen in, mooie, meestal geasfalteerde wegen. De omgeving is daar liefelijk, met één steile klim. 
In Tamon is een Bar/Restaurant, krijgen we toestemming om ons eigen broodje op te eten. Steeds meer pelgrims sluiten aan en dat geeft een prettige sfeer. 
Tijdens de laatste kilometers komt Hervé naast me lopen en zegt dat hij een voorstel heeft. Nog voordat hij dit met ons gedeeld heeft stopt er een bus achter ons en Hervé en Daniël stappen in en verwachtte dit blijkbaar ook van mij. Ik besluit om met Joël te voet verder te gaan.  Het betekende een raar afscheid: Joël kon ik in Arvilés gedag zeggen, maar van Daniël en Hervé was geen spoor meer te bekennen. 's Avonds belde Daniël mij om gedag te zeggen en te vertellen dat ze zes kilometer verder in een Albergue zaten.
In Avilés op zoek naar het hotel. Als in een film: twee echtgenoten ontmoeten elkaar in een hotelkamer!

Morgen een rustdag!

Het is weer even wennen na een soort vakantiegevoel tijdens de rustdag. De maand juni is qua weer wat vochtig begonnen, maar wel met twee blije mensen. De rugzak van José wordt door de post op ons overnachtingsadres bezorgd, zodat haar rug wordt ontzien en het veel makkelijker lopen is. 
De route is op enkele pittige klimmetje na licht golvend. We lopen kilometers over bergkammen op goed begaanbare wegen. Hier en daar een goed uitzicht over het dal en later over de rivier de Nalón. Jammer dat het zo bewolkt is waardoor het zicht niet helder is. We lopen de kustroute, maar vandaag geen zeegezichten.
De privé herberg in Muros de Nalón is erg goed, we kunnen hier zelfs eten!

Vrijdag 2 juni. Het moest een keer gebeuren, ik neem afscheid van mijn schoenen. Weggooien doe ik nog niet, omdat ik bang ben om blaren te krijgen in mijn nieuwe, reeds ingelopen schoenen. 
Ook nu is het weer in het begin wat vochtig vanwege de laag hangende bewolking, maar koud is het niet. Vanwege de pittige klimmen is de kans om het koud te krijgen ook nihil. De route loopt veel door bossen en slechts eenmaal hebben we zicht op de zee. Adembenemend zijn de gezichten op de viaducten die over de dalen zijn aangelegd. 
Doordat het zicht niet helder is, het wordt later op de dag beter, heb ik wat meer oog voor de flora; oranje is de kleur vandaag.
Hoewel de etappe van vandaag niet zo lang is, is het toch zwaar door de vele klimmetjes en ondergrond. Zo door de dag heen zien we hier en daar een andere pelgrim. Een aantal zijn ons bekend, bij anderen denken we: waar komen die nu weer vandaan.
In Soto de Luiña staat de rugzak van José al weer klaar in ons onderkomen. Het lopen zonder rugzak en het lopen van behapbare afstanden gaat José goed af. Dit geeft hoop op een goede afloop.

Met regen is bijna alles gezegd voor vandaag. Dat het tegen het einde van de etappe droog werd verhinderde niet dat het zelfs in mijn rugzak, ondanks de hoes, nat was. Wat mee zat was de weg, een oude snelweg, ons goede humeur en een privé kamer in Cadavedo.