Gelukzak

Schande, het is gewoon een schande om oude mensen een douche in een bad te geven. Waar blijft het respect en begrip! De oude botten en spieren werken toch niet meer zoals het moet. Moet je na een vermoeiende wandeldag je in allerlei bochten en spastische bewegingen wringen om in en uit het bad te komen. Goed, maar dit terzijde.

Goede vrijdag, het weer is ook goed. Onverwachts eigenlijk, maar wel mooi mee genomen. Al gauw lopen we in ons zomertenue. Het lopen gaat vrij goed vandaag. Ook José doet het goed. Zo heb ik haar nog niet vaak meegemaakt. Vanmorgen even een gesprekje gehad over het meelopen van haar, dat dit een stukje thuiswereld met zich meebrengt en dat dit me wat onrustig maakt. Niet dat ik het niet fijn vind dat ze meeloopt, maar het is gewoon de realiteit!
Eerder dan verwacht komen we in Cluis aan en zoeken de pelgrimsherberg op. Op de deur hangt een briefje dat ons verteld dat de sleutel onder de steen ligt en dat we ons alvast kunnen installeren. Later zou de vrouw zich wel melden. De herberg is vermoedelijk een oud armenhuisje en samen met de andere huisjes gebouwd direct achter de kerk. Het principe van een begijnhof.
Hoewel we hier kunnen koken, gaan we toch even informeren naar de aanwezigheid van restaurants. Het door André B. getipte Engelse Bar, serveerde alleen 's middags. Gelukkig is er wel een Alimentation en wordt er dus zelf gekookt. 

Op deze paaszaterdag heeft de kou toegeslagen en moeten de jasjes en lange broeken weer aan. We kiezen voor een alternatieve route die ons wat kilometers bespaart. De omgeving blijft mij boeien en zoals elke dag geniet ik volop ook nu er meer geklommen moet worden. 
Ondanks de kou eten we in de buitenlucht (uit de wind), maar echt warm worden is er niet bij. Ook niet als ik denk aan de refugié in Crozant. Gisteren geprobeerd een slaapplek te regelen, maar alles zat vol of het hotel was niet bereikbaar. Tja Pasen, ontspannen eieren zoeken is er niet bij.
Afijn, al wandelend wil ik niet aan die gemeentelijke herberg denken en krijg ik zo'n idee dat er wat anders op ons pad komt. Zeven km voor Crozant zie ik een bord van een hotel, het hotel dat ik gisteren niet kon bereiken. Ik krijg hoop, die in eerste instantie de grond in wordt geboord als de Nederlandse eigenaar verteld dat ze vol zitten. Nadat wij gezegd hebben dat wij gisteren gebeld hadden en geen gehoor kregen duikt de eigenaar nogmaals met zijn neus in de registratie en vind (!) toch nog een kamer. We nemen half pension tegen een pelgrimsprijs. Tot heden een super locatie met een topdiner. Verwennen mag af en toe best! Wat te denken van hagelslag bij het ontbijt!

Pasen, 16 April. Een klein rotsachtig pad voert ons naar het dal van de Sedelle, een onstuimig riviertje. Langs de oevers zijn op verschillende plekken panelen aangebracht, met daarop het werk van vroege impressionisten, die hier schilderde. 
Zo goed als alles is gesloten. Kom ik eindelijk bij een restaurant dat open is, worden we weggestuurd omdat het vol is. Gelukkig hebben we nog wat brood van gisteren. 
Het zonnetje breekt af en toe door en maakt het wandelen een stuk aangenamer. Zonder zon is het een beetje kleumen. 
Ook vandaag weer een mooie dag door het golvend grasland vol met limousin koeien. Een kalfje dat net geboren was en later een ree, die zich goed liet zien, zijn toch weer pareltjes.
Onderweg koffie gedronken met zelfgemaakte cake bij Elaine, een Schotse mevrouw, die een gîte beheert. Zij regelde ook een overnachting voor morgen, althans dat hopen wij, want ze reserveerde via een antwoordapparaat. 
In La Souteraine, een plaats die hoger ligt dan de naam vermoed, zijn we alvorens naar onze slaapplek, een Engels landhuis met Landlord, te gaan, eerst het stadje in geweest om te kijken of er een restaurant open is. Gelukkig hebben we er een gevonden!
Ik deed een verrassende ontdekking. In de gang van het landhuis hing onder andere een schilderij van H.Reed, niets bijzonders op zich, ware het niet dat ik dit schilderij in het kader van oefenen een keer van een plaatje nageschilderd heb. Nu stond ik een beetje na mijn 'eigen' schilderij te kijken!

Weer een zonnige dag bij lage temperaturen. Het landschap wordt steeds heuvelachtiger. We klimmen naar hoogtes van 4 tot 500 meter. Heerlijk blijft het om te wandelen over erg rustige wegen.
Na een uur of twee wandelen zoeken we een plek in de zon en in de luwte op. Geweldig om heerlijk in het zonnetje te liggen bij een temperatuur van 12 graden, in de schaduw, en toch het gevoel te hebben ergens op een warm strand te liggen.
Heel verrassend ontdekten we een restaurant in Chamborand, waar de kok te druk was om voor ons een omelet te maken. Het was niets of een kompleet menu. Dit laatste wilden we niet, omdat we in principe overnachting met maaltijd hadden geboekt. Bij dit restaurant ontmoeten we twee Belgische pelgrims. Zij overnachten in de zelfde herberg (dus niet!).
Bij aankomst in Bénévent l'Abbaye was er nog enig misverstand over of onze reservering wel doorgekomen was, maar nadat de eigenaar de Schotse vrouw gebeld had, mochten we in de herberg. Toilet, douche en een wastafel, dit alles op een 1 m2. De herberg, er zijn vier slaapplekken, delen we met de Fransman Dominique, die me binnen de kortste keren informatie geeft over de Camino del Nort.
Geen maaltijd bij de herberg, maar elders in het dorp. Ik hoop op de pizzeria!

Dag 50, 18 april. Gestart met een te lege maag. Dat begon al gisterenavond, waar we het ons eindelijk met een take-away maaltijd moesten stellen. Een dag met vele hoogte- en dieptepunten. Letterlijk stegen we naar 698 m, het was de 'koninginnen' etappe en ook letterlijk ging José door haar hoeven, twee dagen voordat ze huiswaarts keert. Haar knie wilde niet echt meer verder. In psychologische zin een dieptepunt dus.
In de privé herberg van Francoise hadden we een eigen kamer, waar een elektrisch kacheltje stond. Hiermee konden we de ergste kou uit de kamer houden. Het door Francoise bereidde menu vergoede veel!

Twee dagen eerder dan gepland vertrek ik weer alleen vanuit Les Billanges op weg naar Saint-Léonard de Noblat. De wind is sterk en verschrikkelijk koud, zo koud dat hij won van de warmte van de zon. Vannacht had het gevroren!
Ik ben goed hersteld van de zware etappe van gisteren en merk ook dat ik meer ontspannen wandel nu ik het lijden van José, meestal achter me, niet meer voel. De rest doen de eekhoorns in de stukken bos waardoor ik wandel. Ze blijven mij ontroeren.
Algauw ontmoet ik de Belgen Philippe en Gilbert en loop een stukje met hen op om ze daarna weer uit het oog te verliezen. Na ongeveer 10 km zie ik hen weer terug bij een Bar. De Belgen gaan naar de zelfde herberg als ik, dus dat wordt een drukke boel. 
José wordt door Francoise met de auto naar de herberg gebracht, waar ik haar   tegen half twee tref. In de herberg is net goed toeven.

Morgen naar Limoges, tijd voor een tussenbalans! 

José met de trein en ik lopend. De zon schijnt maar het vriest nog. Al snel haal ik Gilbert en Philippe in en even daarna ook Domique. Samen met Dominique drink ik een kop koffie en duik wat later de voorsteden van Limoges in. Ik heb al niets met grote steden en nu al helemaal niet, na de stilte van het landleven. Blik op oneindig en op zoek naar het hotel waar José zich bevindt. Morgen vertrekt zij weer naar huis.
Op de kamer krijg ik het bericht dat Frans, mijn medepelgrim in de eerste weken, weer thuis is, na een opname van 5 dagen in het ziekenhuis van Nevers, wegens oververmoeidheid. Ik schrik hier erg van!

Tussenbalans
Fysiek en mentaal sta ik er goed voor. Uitgezonderd met rechtervoet, waar ik altijd al last van heb, ken ik geen pijntjes of kwetsuren. De man met de hamer heb ik nog niet gezien en zin om te kopen heb ik nog elke dag. Mijn emotionele toestand is ook stabiel. Het realiseren dat je je thuisfront mist, inclusief vrienden en kennissen, geeft me een rijk gevoel. Tijdens het lopen uit ik mijn blijdschap door uitbundig te zingen en te jongleren met mijn pelgrimsstaf.
Heel gebruikelijk is het in de pelgrimskringen te spreken van spiritueel. Ik weet nooit goed wat ik hiermee aan moet. Mijn eigen betekenis is, dat ik tijdens het opsteken van de kaarsjes heel geconcentreerd kan denken aan specifieke personen. Daarnaast merk ik dat ik in deze fase niet meer zo bezig ben met mijn aankomst in Santiago, maar met het onderweg zijn.
Kortom, ik voel me een gelukkig mens, een gelukzak zoals de Belgen zeggen, of in gewoon Nederlands: ik ben een bofkont dat ik dit beleven mag.