Lopen gaat steeds makkelijker

Ik kijk nog even om en laat Vézelay achter me. Het wordt een mooie dag. Ik geniet van het weer alleen lopen. De weg voert voornamelijk hoog door bossen met steeds zicht naar het dal. Het is echt genieten en voor je het weet ben je algauw wat kilometers verder. 
Het liedje van 'Ach was ik maar een tovenaar' zit maar in mijn hoofd, waarbij het woord tovenaar verandert in vogelaar. Want als ik een vogelaar was, dan kon ik al die vogelgeluiden herkennen. Het lijkt in die bossen vaak alsof er een heel orkest speelt. De koekoek, de vink en de koolmezen herken ik nog wel, evenals de leeuwerik boven de akkers, maar wat zijn al die anderen ?
Al vroeg ben ik bij Huberta en Arno, voor mij bekenden, die sinds drie jaar in Le Chemin een pelgrimsopvang hebben. Daarvoor zaten zij in Saint Jean Pied de Port. De twee pelgrims Adri en Michel, welke ik eerder op de dag bij het kerkhof - een 'dood'stil plekje - ontmoet had, komen aan het eind van de middag ook aan. Bij Huberta en Arno voel ik me thuis, zeker in dit nieuwe 'optrekje', waar ik meer het huiskamer gevoel ervaar.

Met wat proviand voor onderweg neem ik afscheid en probeer de aanwijzingen van Huberta in de praktijk te brengen. Op de route van vandaag zijn wat afsnijdingen mogelijk, waardoor de etappe niet al te lang wordt. Wanneer ik eenmaal langs het kanaal loop weet ik dat ik alles juist onthouden heb. Het zoveelste kanaal vandaag, maar voor het eerst zie ik een bootje, die net door de sluis gaat.
Vanaf Vézélay is het landschap meer open, waardoor ik steeds zicht heb op onder andere de koolzaadvelden die al volop in bloei staan. Ook zijn in deze omgeving veel Charolais koeien!
Ben ik zo'n 4 km voor de plaats van bestemming, Saint-Révérien, zit ik nog wat te eten, komt er een auto op mij toerijden en de man achter het stuur verteld me dat de deur van de pelgrimsherberg open is en dat hij later wel langs komt. In de pelgrimsherberg neem ik alvast mij intrek en zie dat het een halve supermarkt is met op elk artikel een etiket met de prijs. Er is dus genoeg te eten, al moet ik het wel met een magnetronmaaltijd doen. De toetjes in de ijskast zijn echter helemaal ok.
Twee uur later komt de heer Thionnet langs om de administratie te doen en mij over te halen morgen naar de  herberg in Guérigny te gaan, een erg lange etappe van 35km. De tussenliggende mogelijkheden zijn veel te duur, zo gaf hij aan. Proberen dus maar! Ik moet er wel voor zes uur zijn, dus vroeg uit de veren! Het voordeel is wel dat ik morgen vroeg in Nevers ben, zodat ik José van de trein kan halen (als verrassing, want ze denkt dat ik pas laat aankom).

Mijn gebrekkig Frans was de oorzaak van een klein misverstand omtrent wel of geen brood brengen door de heer Thionnet, maar ook wel weer goed genoeg om het te corrigeren. Geen probleem en vijf minuten later staat hij met een half stokbrood in de eetkamer. 
Om 7.45 vertrek ik uit het voormalig postkantoor, die ik helemaal voor mij alleen had. Het gaat gesmeerd en drie uur later heb ik al 16 km afgelegd. Ik zie een BAR (en ernaast een bakker). Dat is wel heel lang geleden.
Elke regio heeft blijkbaar zijn eigen gewoonten om pelgrims te groeten, want automobilisten toeterden naar me en maakten daarbij een V-teken.  In de middag zie ik overigens nog nauwelijks auto's op de stille binnenweggetjes. Ik geniet en begin spontaan luidkeels te zingen; kleine niet bestaande liedjes die nergens op slaan.
Om 15,45 haal ik de sleutel van de herberg op bij het gemeentehuis. Ik heb vandaag drie metgezellen: Paul (Nederlander), Chanic (Fransman) en Francois (Luxemburger). Zij lopen sinds Vézélay samen en waren de nacht voor mij bij Arno en Huberta. Ik heb ze dus ingehaald! 
Het is wel even wennen! De herberg is klein en in een klein slaapkamertje met 4 bedden is het wel proppen geblazen! Ondanks alle geluiden die vier al wat oudere mannen kunnen produceren, heb ik toch een goede nachtrust. 

Vandaag,  6 april, in Nevers aangekomen. De route was, op een klein tussenstuk na, niet zo interessant. Nadat ik de eerder vertrokken pelgrims had ingehaald, ben ik bij hen gebleven. Zij gaan nog een klein stukje verder en ik blijf hier nog een dag. Ik neem een rustdag. Misschien een wasserette opzoeken en wat spullen naar huis sturen, maar bovenal even tijd voor elkaar. Het zal best vreemd zijn, omdat José als het ware in 'mijn' wereld stapt.