Galicië

Gisteravond definitief afscheid genomen van mijn schoenen. Als ze nu nog in Santiago aankomen is dat met de reinigingsdienst! Na ruim 2200 km ging het echt niet meer. Onderweg dacht ik vandaag nog, als ik mijn oude schoenen nu nog aanhad, zat er meer modder in de schoen dan er buiten. 
Droog, zonnig en gelaafd door de vrouw des huizes. Beter konden we niet op weg gaan. Ook nog een mooie route, afwisselend veldwegen en geasfalteerde binnenweggetjes. Eenmaal was er een steile afdaling naar de rivier de Esva en daar aangekomen klauterden we door het bos weer omhoog, via glibberige en met boomwortels en stenen bedekte paadjes. Naast een aantal kapelletjes/kerkjes waren er ook fraaie uitzichten op de Oceaan. In het kerkje te Barcia kregen we een rondleiding en een stempel. Ook brandden we hier een kaarsje voor allen die we lief hebben.
Luarca zagen we al van verre liggen en wanneer we dreigden verkeerd te lopen was daar altijd weer iemand die ons tot de orde riep. Discussie was dan uitgesloten. 

5 juni, de zon is eerder op dan wij en de haan is ingeruild voor een meeuw. De dag is begonnen, een dag die een heerlijke maar vermoeide dag zou worden. Heerlijk om in de zon te wandelen over een zeer gevarieerd parcours; veldwegen, bosweggetjes, grintweggetjes en slootje springen. Vermoeiend vanwege de vele klimmen, vaak over rotsen en halve riviertjes. Twee keer verloor ik hierbij mijn evenwicht. Prachtig ook waren de uitzichten met aan de linkerkant de bergen en aan de rechterkant de oceaan. Er tussenin kleine gehuchten.  Redelijk vroeg arriveren we in Navia, ook weer gelegen in een kom rond de haven. Morgen dus weer vanaf het begin klimmen!

De verwachte regen is vannacht gevallen en zoals voorspeld hield het om 8.00 uur op. Het is hier een wonder als het weerbericht klopt. Dat we dit dus mochten meemaken!
Met goed weer op stap naar het onbekende. In het begin enkele steile stukken o.a door het bos en na Pocia nemen we een alternatieve route langs de kust (GR E-9), welke eerst langst een riviertje loopt en daarna glooiend door het kustgebied. De zon schijnt nu volop zodat de zeegezichten iets extra's krijgen. Later doet het landschap soms een beetje aan Frankrijk denken, de kleine geasfalteerde wegen slingerend langs boerderijen en gehuchten. Voor we het weten belanden we op onze bestemming Tavia de Casariego, waar we een kamer geserveerd hebben. Voor pelgrims wassen ze hier gratis!
In de namiddag maken we op advies van het hotel een wandeling langs de kust en haven. Prachtig!

Een van de nadelen van het vervoeren van José haar rugzak is dat je de dag tevoren de volgende bestemming moet aangeven. Gisteren dat dus gedaan en ook alvast (gezien José haar onzekerheid) een plekje geboekt voor de dag er na. Zitten we in het zonnetje aan de koffie in een Bar die uitkijkt over de baai, wordt ik gebeld door de Spaanse post, dat de Albergue waar we naar toe wilden gesloten was en dat we dus een nieuwe bestemming moesten opgeven. 
Dat werd dus Ribadeo. Zodoende wordt het vandaag min of meer een rustdag en morgen voor mij (José neemt de bus) een lange en bergachtige etappe. 
De korte etappe was alleen maar genieten; van het mooie weer, van de relatief vlakke omgeving en van de zeegezichten. Het lopen over de brug (Puente de los Santos - 600 mrt lang)) was even minder. Een smal looppad langs de weg en rechts de diepte (RIO de Eo) was niet goed voor mijn hoogtevrees. Met wiebelende beentjes kwam ik erover en het duurde toch weer even voordat ze weer normaal aanvoelden. 
Met Ribadeo, in de provincie Galicië, neem de route afscheid van de kust en koerst nu aan op Santiago!
Werd net gebeld door Hugo en Gilbert. Zij denken rond 20 juni in Santiago aan te komen. We gaan elkaar zeker treffen.

In Galicië zijn de routepaaltjes voorzien van het aantal km die nog te gaan zijn naar Santiago. Of ik wil of niet, ik moet er naar kijken. Aan het eind van de etappe zie ik dat Santiago angstvallig dichtbij is (161,5 km). 
Dat het echte klimwerk weer begonnen is was duidelijk merkbaar. Vaak ging de route stapsgewijs omhoog, maar er zaten ook lange steile stukken tussen. Bij de laatste klim kwam ik mezelf toch een beetje tegen; de benen liepen helemaal leeg. De vermoeidheid na al die dagen, overmorgen de 100e loopdag, is duidelijk merkbaar. De klimmen gingen voornamelijk door de bossen, waar de geur van eucalyptus duidelijk aanwezig was. De uitzichten waren wat vertroebeld door de laaghangende bewolking en het hijige weer.
José deed inmiddels wat aan siteseeing met haar particuliere taxi-chauffeur. In Lourenzá troffen we elkaar weer. Ik wat vermoeider dan José.

9 Juni.
We lopen in de wolken (we zijn dus niet in de wolken) en het is daar een beetje druiliger. Tijdens klimmen - en dat deden we bijna de hele dag - heeft de ervaring geleerd, geen regenjasje aan. Toen het weer opklaarde waren we dan ook weer droog. Uiteindelijk werden we weer nat van het zweet!
Het was een zware opgave vandaag. Twintig kilometer achter elkaar omhoog is zo ie zo een opgave en voor mij gold dat ik de dag van gisteren nog in de benen had. Bovendien had men voor de aardigheid een nieuwe route aangelegd waarin uiteraard meer kilometers zaten. Kortom het was worstelen, ondanks de schoonheid van het Galicische landschap, de welbekende holle weggetjes en de kathedraal van Mondoñedo.
We waren dan ook erg blij toen we bij ons kamertje te Gontán arriveerden en ons welverdiende biertje dronken.