Van refuge naar refuge

José weg. Ze heeft de wind meegenomen. Nog voordat ik Limoges uit ben haal ik de twee Belgen in. De hele dag trek ik met hen op. Er volgen zeer geanimeerde gesprekken. Vreemd eigenlijk dat het nu wel kan. Ik ben blij met de aanspraak op deze toch wat vreemde dag; afscheid nemen en weer alleen op pad. 
Doordat de wind weg is, is het gelijk warm. Op een van de rustpunten wordt het zomertenue aangedaan. Bij aankomst in Flavignac eerst een pint gedronken alvorens de sleutel van herberg bij het gemeentehuis op te halen. Met vier personen is de herberg vol en ook morgen slaap ik in een volle herberg (6 pers.). Ga dus twee nieuwe pelgrims ontmoeten!

22 April, mijn ingewanden voelen nog niet helemaal goed. Wanneer je niets te eten hebt en al enige dagen met een knorrende maag rondloopt, accepteer je elk voedsel, dus ook zoals gisterenavond pasta met niertjes. Opeten en niet denken aan wat je eet.
Het val in herhaling, maar alweer een mooie warme dag en het is weer genieten van de mooie panorama's. Gelukkig liep de route vandaag voor een deel door het bos, wat een welkome verkoeling gaf. 
Moeilijk blijft het om een geschikt lunchplekje te vinden. Langs de route zie je maar zelden een bankje. Vandaag bij een bruggetje gezeten, samen met de Belgen. Met hen slaap ik ook in de herberg. Daarnaast zijn er de Fransman Dominique en twee Duitsers Henriëtte en Horst, broer en zus, die ik al eerder ontmoet had. Geen nieuwe pelgrims dus! Met het binnenlopen van La Coquille loop ik ook de provincie Dordogne binnen.

De twee Belgen lopen onder andere voor een goed doel. In dat kader worden ze elke zondagmorgen omstreeks 11.30 uur gebeld door radio Media, een lokaal station rond Kluisbergen. Zo ook deze morgen en men wilde ook van mij het een en ander weten. Met deze actie werd ik op 23 April 2017 een bekende hollander in Kluisbergen e.o.
Verder was het een rustige dag, eigenlijk een halve rustdag. Ook nu heeft het te maken met de overnachting mogelijkheden, waardoor ik vandaag en morgen genoegen moet nemen met een verplaatsing van rond de 20 km. De halve rustdag breng ik door op een camping in Thiviers, waar een 4- persoons  chalet ter beschikking staat van de pelgrims. Klein, maar gezellig en ze hebben hier een soort restaurant, waar ik tussen de middag alvast een warme maaltijd heb genuttigd. Vanavond nog maar één. Plek genoeg!!! 

Wat kan het koud zijn op een camping en dan ook nog tweemaal in de nacht naar het toilet, dat natuurlijk niet naast het chalet is. Gelukkig zit de lucht er bij het opstaan alweer strakblauw uit en het ontbijtje in de kantine was ook zeer acceptabel. Ik kon er dus weer volop tegenaan, hetgeen niet echt ging lukken. De slechte nacht - nog altijd beter dan thuis - deed me toch een beetje moeizaam lopen, of stappen zoals de Belgen zeggen. Misschien had het ook wel te maken met de gesprekken met Gilbert en Hugo. Gilbert gaf aan dat hij blij was dat ik met hun meeliep, want sinds mijn aansluiting was Hugo enorm veranderd. Daarvoor was hij alleen maar aan het klagen. s' Avonds,  tijdens het eten, ontstond een verwijtend gesprek tussen hen over het pillengebruik en de grenzen van Hugo. Die laatste zouden voornamelijk in Hugo zijn hoofd zitten. Al met al voelde ik me niet lekker in deze situatie. Dat ik iets kan bijdragen aan het moraal van Hugo, doet me deugd, maar mag geen doel worden. Tenslotte loop ik mijn eigen Camino.

24 april. Ik hoor voor de zoveelste dag de koekoek. Mijn volgers van vorig jaar weten dat hij zelfs verhaaltjes ging schrijven. Van mij mag hij zoveel roepen als hij wil, als hij maar mijn verhalen afblijft!
Vandaag op weg Sorges zag ik ook weer een aantal reeën. Samen met deze mooie streek, bekend om zijn foie gras en de truffels, gaven zij weer sjeu aan deze dag. Slapen doe ik weer in een refuge, waar er voor de pelgrims gekookt wordt en er morgenochtend ook een ontbijt is. Dominique is er niet meer bij omdat hij de trein genomen heeft naar Periqueux. Hij had daar een afspraak. Misschien zien ik hem later nog, maar het beeld van die grote Fransman, die half mank een karretje voortrekt, zal niet gauw verdwijnen. 

Sinds lange tijd zag ik weer een andere Pelgrim, Francisca uit de omgeving van Köln. Ik ontmoette haar in de herberg in Sorges, waar Henrique, de hospitalero, niet alleen goed kon koken - paella zonder vis -, maar hij was ook een geweldig en ontspannen gastheer. 
In de prachtig gerestaureerde kerk te Sorges werd ik wat emotioneel bij het aansteken van een kaarsje. De prachtige, zo eenvoudige  kerk met zijn moderne kunst en een klein 'jacobusje' en mijn gedachten aan hen waarvoor ik het kaarsje brandde, overviel mij.

Het is 25 april als ik op weg ga naar Perigueux dat ik reeds van de vakanties ken. Zo groot verschil echter tussen auto en lopend. De weg er toe was prachtig; wandelen onder de bogen van de bomen. Het leken wel allemaal erehagen.  Het was een grote berceau! De voorspelde regen bleef voorlopig nog uit en beperkte zich tenslotte tot de laatste 8 kilometer. Ik slaap in een refuge, waar op dit moment naast mij de twee Belgen, Francisca, een Fransman, twee Zuid-Afrikanen en broer en zus uit Duitsland zijn. Een super herberg, met verschillende kamers en met 1-persoons bedden.
Zo langzamerhand ga ik op weg naar de Pyreneeën!