Les Landes in zicht!

26 april. Perigueux keer ik de rug toe en begeef me op weg naar het doel van vandaag, Saint-Astier
Het begint redelijk fors, met steile hellingen over rotspaden, maar als de middag nadert wordt het vlakker en het laatste gedeelte is zelf vlak, wanneer de route langs de rivier de l'Isle loopt. De eerste 15 km was er geen enkele voorziening en begon ik bij gebrek aan voedsel enigszins te zwalken. Gelukkig kreeg ik in de Bar toestemming om mijn meegenomen brood op te eten.
In St. Astier komt madame mij en de Belgen ophalen, het overnachtingsadres ligt zo'n 3 km buiten het dorp, en ik ontmoet daar Cees uit Alphen a/d Rijn, die zijn tocht in Limoges was begonnen. Het huis stond geheel ter beschikking van de pelgrims, want madame ging zelf naar haar andere huis. Het eten stond klaar en diende alleen nog opgewarmd te worden. Wel nog even zelf het vlees braden. 

Nog kouder dan gisteren, het had vannacht gevroren, weer een nieuwe loopdag begonnen. Na bestudering van de kaart blijkt dat de lange route wel wat korter kan en zo geschiedde!
In Douzillac wordt besloten hier te blijven eten. Het menu du jour bevatte vijf gangen en de wijn was inclusief. Dat ik maar drie gangen nuttigde had te maken met de ingrediënten, die bij mij niet goed vallen. Vanavond wordt het dus een broodmaaltijd. 
Langzaam gaat het op weg naar Les Landes en dat is aan de hoogtes te merken. Het landschap wordt steeds vlakker!
In Mussidan slaap ik in de refuge, samen met zo'n 10 anderen. Waar komen zij vandaan? Het klontert allemaal samen op de weinige overnachtingsmogelijkheden.

28 april. Nu al twee maanden onderweg en nog bijna twee te gaan. Mis de  laatste dagen een beetje het thuisfront. Eerst dromen over kleinzoon Finn en vannacht over de andere kleinzoon Senna. Het moet niet gekker worden!!
Lange etappe vandaag en dacht ik dat het parcours vlakker werd, nou het waren toch weer stevige klimmen. Wel weer mooie uitzichten.
Tijdens het wandelen kreeg Hugo het bericht dat zijn schoondochter opgenomen was in het ziekenhuis, met een tumor of bloedophoping in haar hoofd. Hij overweegt nu om naar huis te gaan, begrijpelijk maar erg spijtig. 
We zitten nu in een refuge paroissial te Port-Sainte-Foy, een mooie herberg waar het prima toeven is. Verder moeten we het vanavond met een afhaal pizza doen.

Het gezelschap van Hugo levert veel informatie op. Hij weet namelijk veel van gewassen en bomen. Zo gaf hij mij uitleg over de geplante eiken, waaronder straks de truffel te vinden zal zijn. 
De route van vandaag liep voornamelijk door wijnvelden, die er met hun bladeren heel wat vrolijker uitzagen dan tussen Epernay en Reims. Langs grote delen van de weg was zichtbare ondersteuning voor de pelgrim, zoals schelpen en borden met teksten van onder andere Paolo Coelho. Ook Yvette meldde zich - zij was tweemaal in Santiago geweest, met de auto - en verwees ons naar het kerkje verder op de route. Het was open en er stond een klein beeldje van Jacobus. Bij het bezichtigen van de kerk bleek het beeldje gewoon meegenomen te zijn uit Santiago (kitsch dus). 
Het lopen door de wijnvelden betekende wel de hele dag op en af en zoals meestal het geval is, zijn de paden tegen het einde van de etappe het meest onbegaanbaar!
Ook vandaag geen enkele voorziening onderweg, zodat we het voornamelijk moeten hebben van een goed diner. Dat is voor vanavond dik in orde in de herberg te Saint-Ferme. De herberg heeft drie stapelbedden, waarvan de onderste bedden natuurlijk al bezet waren. Tegen de ranke en jongere dame die een van die bedden bezette vertelde ik dat oude mannen 's nachts vaak het bed uitmeten om het toilet te bezoeken, dus met dit gammele bed kon dit betekenen dat ze niet veel zou slapen. Ze was bereid van bed te ruilen!! Het leuke was wel dat ze vannacht als eerste naar de wc moest.

Laatste dag van april. De regen is nog niet gearriveerd dus droog bezoek ik de bakker en sla het dagelijks broodje raison en een baguette in. Vandaag maar op een plek de mogelijkheid om wat te eten, maar dan moet ik er wel op tijd zijn. Het gaat voorspoedig mede omdat het parcours niet al te veel zware klimmen kent. Op tijd voor een diner en warempel er is ook nog een restaurant open in la Reole. Ruim twee en een half uur later beginnen we aan de laatste 6 km. De regen komt in inmiddels met bakken uit de hemel, zij onttrekken het oog op de wijnvelden. Het is lange halen, gauw thuis. Thuis betekent dit keer een gerestaureerde watermolen te Bassanne. Erg mooi maar wel een koude aangelegenheid hier. Daar staat tegenover dat het allemaal (6st) eenpersoons bedden zijn! 
Louise uit Zuid-Afrika, een dame op leeftijd, vindt het nodig steeds iets onaardigs over Hollanders te zeggen. Op een gegeven moment vind ik het genoeg en zeg dat ze vermoedelijk een traumatische ervaring heeft die ze nog moet verwerken. ' Gooi het er maar uit, ik hoop dat het je oplucht!'. Hierna is ze stil.

1 Mei, dag van de arbeid. Nou hier betekent het dat alles dicht is. Gelukkig kunnen de Fransen niet zonder brood. De boulanger in een wat groter plaatsje is dan ook open. Voedsel voor onderweg is geregeld. Vanavond half pension in   een kasteel!
Onderweg veel 'Nutella' - en Walnootbomen. Deze laatste bomen dragen nog nauwelijks blad, terwijl de eerste volop in het groen staan. 
Bij een plaspauze zie ik een ree grazen. Even ophouden dus en eerst een foto nemen. De regen konden we vandaag vermijden. We hadden het geluk  op het juiste moment op de juiste plaats te zijn.

Bescheidenheid is het begin van een groot hart (zo hoorde ik vandaag)