Op weg naar de kust van Spanje

Voor het avondeten liet de kasteelvrouw in Brouqueyran de gerestaureerde kapel zien uit de 17e eeuw. Niet verwacht in het kasteel. Het eten was overigens veel, met weinig variatie! 
Uiteraard was het verder steenkoud, geen enkele verwarming was aan. Gelukkig was mijn bedje voorzien van de nodige dekens, zodat ik daar toch nog warm werd.

Echt regenen doet het niet, maar genoeg om de pakken aan te trekken. Het werd dus veel zweten langs de saaie wegen, die reeds dienen als voorbode voor de komende dagen. Onderweg brood gekocht voor vanavond en naar veel gezoek een restaurant gevonden, zodat er vandaag toch weer een warme maaltijd was.
De kleine refuge in Londeix is erg leuk met een overdekte waranda, een open haard en een mevrouw die een biertje kwam brengen. An uit Brussel slaapt ook hier. Gisterenavond was ze ook in het kasteel en toonde zich niet erg bescheiden. Ze was onderweg door een hondje gebeten (?) en is nu bang. Ze wil morgen met ons mee.
Halverwege de avond wordt er ook nog een Française bij ons gedropt met een onduidelijk verhaal. Ze sliep op de bank in de kamer en zal een onrustige nacht gehad hebben.

3 mei, de dag dat we nu echt in Les Landes belanden. De kenners zullen het beamen: de omgeving is zeer saai met zijn dennenbomen en lange rechte wegen. Gelukkig ben ik in vorm en kom zo deze dag goed door. Het is wennen aan An, waarvan de mond de hele dag druk beweegt. Ik weet niet of ik dit lang ga volhouden!
In Bourriot-Beronce wacht een keurig bedje op me, inclusief repas en petit-dejeuner. 

De zon schijnt en de korte broek gaat aan. Het eerste gedeelte van de tocht voert inderdaad door een saai landschap. Tijd genoeg om de wereldse problemen te bespreken. We zijn er niet uitgekomen, maar om elkaar nog beter te leren kennen waren het goede gesprekken. 
Na Roquefort (nee niet van de kaas) werd het landschap gevarieerder; veel bremstruiken, af en toe een huisje en een asfaltweggetje. 
In het kleine gehucht Bostens werden we verrast door een 'Halte de Pèlerins', een kleine huiskamer waar je wat te drinken mocht nemen en waar je een stempel kon krijgen.
Ruim een kilometer voor ons overnachtingsadres was daar plotseling een Bar. Hoewel nog niet open besluiten we te wachten totdat hij open gaat. De lange en moeilijke etappe van vandaag had ons dorstig gemaakt.
De ontvangst in de Chambre d' Hote te Gaillères was prettig, zo ook het bed en het diner.

Ik lig nog in mijn bed en kijk alweer uit naar de dag die voor me ligt. Een relatief korte etappe ( als de kilometers in het boekje kloppen, wat lang niet altijd het geval is), dus min of meer een halve rustdag. Tijd om eens rustig me te verzorgen en orde te scheppen in de chaos van mijn rugzak. 
Het is een bijzondere dag, waar de route over een 'voie verte' loopt. Gilbert heeft de benen niet en An, die vannacht al slecht geslapen heeft, laat zich afzakken en wil nadenken over welke weg en met wie -alleen of samen met Gilbert en Hugo - zij verder neemt. 
Later komen er nog andere problemen op onze weg wanneer wij proberen overnachtingen te regelen. Een beoogde herberg is gesloten en ook het alternatief is niet meer open. Het gaat er op lijken dat het afscheid van Gilbert en Hugo een dag eerder gaat plaatsvinden, omdat onze belangen dan niet langer meer samenvallen. 
Vanavond eten we wentelteefjes in de refuge te Mont-de-Marsan.

Bij de wentelteefjes loopt Gilbert naar buiten, om zoals later blijkt even af te koelen. Later op de avond praat ik met hem en blijkt dat hij het helemaal gehad heeft met Hugo. Afijn, problemen in de tent en voor mij een slechte nacht, omdat ik daar toch lig te piekeren over wat voor hen wellicht een goede uitweg zou kunnen zijn. Typisch Ad!

6 mei. Buiten drupt het nog na van de regen van afgelopen nacht. We gaan dus 'fris' op pad. Wanneer ik het bos uitstap zie ik in de verte de besneeuwde toppen van de Pyreneeën liggen. De emotie die zich van mij meester maakt neem ik mee naar de gesprekken die we even later bij de koffie voeren. Ging het van de week over wereldse problemen, nu ging het met name over hen die reeds overleden waren zoals familie en vrienden. Wat boffen we toch dat we instaat zijn deze tocht te maken! Dit naar elkaar uitspreken emotioneert ons alle vier.
We boffen ook met de herberg en met de mogelijkheid om hier in Saint-Server te kunnen eten!

Een korte etappe naar Hagetmau, die natuurlijk weer langer werd door het zoeken naar de herberg. Bovendien ligt de herberg ca. 1 km buiten het dorp. In de herberg ontmoeten we Jerry, een Amerikaan, die vanaf Antwerpen zo zijn eigen route loopt.
Onderweg neem ik afscheid van de luisteraars van radio Media en doe ik via de ether de groeten de familie (José luistert via internet mee). Verder zie ik de kleuren van de huizen veranderen en ook de kersen kleuren al aardig rood!

Mijn vaste reismaatjes Gilbert en Hugo besloten om samen met mij vroeg te vertrekken. Vroeg omdat ik eerst naar Orthez wilde lopen (26,5 km) en dan om 15.11 uur de trein wilde nemen naar Bayonne, een horizontale verplaatsing naar de Voie Litterale, die weer aansluit op de Camino del Norte. Op de route blijven zou voor mij een omweg betekenen en dat hoeft nu ook weer niet. An besluit om ook vroeg op te staan en Jerry is altijd vroeg op zegt hij. Hij is de eerste waarvan wie ik afscheid neem. Het optimisme dat hij heeft geeft mij vertrouwen voor de rest van mijn tocht. Na het bezoek aan de bakker neem ik ook afscheid van An, een vrouw met veel problemen. Ze bedankte mij voor het helpen om haar wat inzicht te geven en ze vond mij een 'goeie man', etc. Met Gilbert en Hugo 'stapten' we door het opgeluchte Frankrijk - na de uitslag van de verkiezingen. Les Landes laten we achter ons en krijgen steeds meer zicht op de Pyreneeën. In het kerkje van Saint-de-Navailles een karige kaars opgestoken voor mijn eigen familie!
Orthez, hier scheiden onze wegen. Gilbert en Hugo komen nog wel naar het station om me uit te zwaaien. Het was best een emotioneel afscheid. Dit hoort bij de Camino:afscheid nemen en nieuwe ontmoetingen aangaan!

Morgen, 9 mei eerst naar het postkantoor om het gidsje van de Camino del Norte op te halen (José heeft het hiernaar toegestuurd) en dan op weg naar de Spaanse kust.