Langs Norbertijnenabdijen

Party Centrum St. Hubertus te Hulsen. Ik zit te wachten op Piet en zijn vriendin Mieke uit Mol. Vanavond slaap ik bij hen en morgenochtend brengen ze me weer naar deze plek op de route. Genoeg tijd om te mijmeren. Bij voorbeeld over de afgelopen dagen, die ik samen met Frans liep. Twee 69- jarigen op weg naar Santiago, ieder met zijn eigen gedachten. De asfaltwegen, de sompige paden langs de Kleine Beerze, rechte eentonige wegen en kronkelende vaak met modder bedekte paden. Ik krijg ze allemaal voor niets! 

Toen ik vanmorgen in de spiegel keek van het klooster te Postel constateerde ik enige verbetering in de vermoeidheid van mijn gezicht. Wat zag ik er de afgelopen dagen uit! Het klooster doet mij blijkbaar goed; de gebeden (bij één dienst moesten we aanwezig zijn), de gesprekken met Hollandse groep van vijf heren, pater Ben en natuurlijk de stilte. 

Ik weet nu al niet meer wat voor een dag het is. De dagen worden bepaald door een vast ritme: opstaan, ontbijten, wandelen, aankomst, douchen, avondmaaltijd en vroeg naar bed, of het nu zondag of woensdag is. 
De wandeling zelf onderbreek ik voor rustmomenten, indien mogelijk in de buitenlucht, mede omdat er tot nog toe weinig cafés en/of restaurants op de route zijn.

Nieuwe dag, nieuwe kansen. Zo dacht het weer er vandaag (6 maart) ook over. Veel regen en alsof het oefenen als dakloze onder het viaduct over het Albertkanaal nog niet genoeg was, werd ik al lopend over hetzelfde viaduct getrakteerd op héél veel hagelstenen. Na zo'n dag is elke opvang een traktatie, vooral wanneer de slaapruimte verwarmd is. In dit geval betreft het een gastenkamer in de Norbertijnenabdij te Tongerlo. 

De ene abdij is de andere niet. Zo kennen ze hier geen vrijwillige bijdrage, maar zonder blikken of blozen vertelde pater Pablo wat de prijs was. In de prijs was geen barmhartigheid  te bekennen en dat voor bed en brood! Natuurlijk werd mijn aanwezigheid bij de gebedsdiensten zeer op prijs gesteld: eerst bidden en dan pas eten! Dus morgen (7 maart ) om 6.45 in de kerk.

Mijn gevoel dat ik de juiste keuze heb gemaakt wordt elke dag sterker. Ja dit is wat ik wil, ondanks dat ik weet dat er nog vele moeilijke momenten zullen komen.

Een luxe dag mag ook wel eens. Na zo'n anderhalve km een bakker. Luxe broodjes ingeslagen en een aantal km's verder een café met een ruime keuze uit gebak. Ja, er moet gewerkt worden, in dit  geval aan de lijn. Ook heb ik me een plaatselijke heer laten verleiden om een (stukje) andere route te lopen, zodat we het kasteel beter op de foto konden zetten. Niets was me deze dag teveel. Lunchen in het zonnetje, op een bankje midden op de hei. Ook al zo'n luxe.

Te vroeg in Diest aangekomen, kon pas vanaf 5 uur terecht, en dus maar neer gestreken in 'Oud Diest' op de Grote Markt en me laten verleiden door een flink bord spaghetti. Het avondeten was binnen, de tijd verstreken en dus op weg, samen met Frans, naar ons logeeradres (vrienden op de fiets). Onze 'gastouders' wilde ons eerst samen in een twee persoons bed stoppen, maar dat ging ons te ver. Samen lopen is toch van een andere orde!

Net slaapplaats geregeld voor morgen, dus laat de deze nieuwe dag maar komen. Wel eerst even uitrusten natuurlijk.