Moeilijke beslissing?!

Vanaf de herberg in Salas loopt de weg direct omhoog. Ik had niet echt naar de route gekeken, maar had ik dit wel gedaan dan had ik geweten dat deze klim nog ruim 7 km duurde. 

Door de regen gisteren in de namiddag (ik was reeds onderdak) waren er kleine stroompjes ontstaan, die met de nodige voorzichtigheid (ivm gladheid) overgestoken moesten worden.

Bijna de gehele tocht ging door bossen met af en toe een open plek, waar je dan kon genieten van een prachtig uitzicht. Zowel omhoog als naar omlaag was het vaak heel steil!

Voorzieningen waren er nauwelijks onderweg en ook het aantal mensen die ik tegenkwam waren op één hand te tellen.

Toch wel vermoeid (na 21 km) wachtte op mij een kamer in het pension. De baas informeerde mij min of meer direct naar het beste restaurant van Tineo. Ik at hier voor het eerst deze reis een volwaardig (dag) menu. Op mijn kamer viel ik als een blok slaap 😴.

Rustdag, ik vond dat ik hem verdiend had. Tijd om uit te rusten en na te denken over de route van de komende dagen. Er wacht nog veel moois op me, maar ook veel zwaars! Dat wat ze de koninginnen etappe noemen, is een tocht van 27,5 km waarvan 21 km door niemandsland, waar geen mobiel bereik is en wanneer het niet echt goed weer is, de tocht ten sterkste wordt afgeraden. Daar komt nog bij dat ik ook alleen loop, dus wie redt mij 🥲. 

Ik heb besloten het gevaar niet onnodig op te zoeken en te kiezen voor de alternatieve route. Deze is een dag langer en gaat naar de zelfde hoogte.

De benen moeten weer even wennen na de rustdag. Voor me ligt een korte etappe naar Cambiello (13 km), een etappe die ook nu weer grotendeels door de bossen gaat. Eerst 5 km omhoog en daarna wat op en neer. Ik moet erg voorzichtig zijn op de paden, omdat het flink geregend heeft gisteren. Vocht samen met rotsblokken is geen gelukkig huwelijk. Op open plekken zie ik de bergen gehuld in de wolken. Het is erg vochtig en boven op de klim begint het te miezeren. Voor het eerst deze tocht moet ik mijn regenjas aan. 

Vandaag maak ik veel dingen voor het eerst mee of doe ik dingen voor het eerst. Zo is er het regenjasje, maar vandaag loop ik ook voor het eerst met een klein rugtasje (de grote wordt getransporteerd) en eet in de Albergue voor het eerst een pelgrimsmenu. Kom ik bovendien voor het eerst voor 12.00 uur op mijn slaapplek aan! Al met al een mooie wandeldag!

Ik kan slechts enkele meters vooruit kijken. De mist is dik en heel voorzichtig begeef ik mij op weg, rekening houdend met mogelijk tegemoet komend verkeer. Wanneer ik de weg verlaat voor een bospad wordt het helderder en ik zie dat de zon het uiteindelijk wint van de mist. Het wordt een prachtige dag wat van invloed is op mijn welzijn: ik begin te zingen.

Na een kilometer of vijf kom ik bij de splitsing van de originele- met de alternatieve route. Ik kijk omhoog en zie een deel van originele route in de zon liggen. Mijn emotie gaat even op de loop: zou ik toch? Gelukkig wint mijn verstand (gebeurt niet zo vaak) en ik sla links af. Ook deze route is prachtig. De bosweggetjes zijn fraai, waar het groen wordt afgewisseld met het paars van de bloeiende heide. Op de Camino Primitivo is het haast vanzelfsprekend dat de paden vaak bezaaid zijn met rotsen en losse keien. Het hoort er bij, anders moet ik een maar een Camino langs het strand lopen 😜.

In het laatste gedeelte kan ik het, bij een wel heel erg steil stuk, niet alleen af met mijn benen en stok, maar heb ik mijn handen er ook bij nodig!

Vandaag passeerde ik 3 pelgrims, drie wel-doorvoede dames uit Zuid-Amerika. Ze lopen niet, maar schrijden en dat bewijst maar weer dat ook schildpadden hun doel bereiken. De vierde pelgrim die ik dacht te zien bleek een boerin te zijn, die met stok en al op weg was naar de koeien. Ik geloof dat ik ga hallucineren 😇. Maar goed rusten in Pola de Allande!

Vroeg op, want het wordt een echte klimetappe. In het begin van de klim spreek ik enige tijd met Dieter, een Duitser. Hij loopt deze route voor zijn vrouw, die twee jaar geleden is overleden. Hij doet nu alleen nog maar georganiseerde reizen. Hoeft hij alleen nog maar te lopen. Dieter is een ervaren bergwandelaar, waar ik weer wat van opsteek! 

De zon bereikt het bos, waarin zich de steile klim bevindt. Het wordt dus nog warmer. In 8 km moet zo’n 600 meter overbrugt worden. Ik bijt me erin vast, stap voor stap kom ik hoger en de uitzichten worden mooier. De bossen worden ingeruild voor de groen-gekleurde hoogvlakte. Eenmaal boven is het echt genieten. Ik eet wat en rust wat uit. Voor me ligt nu een steile afdaling over heel veel losliggende stenen. Ik weet dat ik extra geconcentreerd moet blijven, anders wordt het vallen, met alle gevolgen van dien.

Het beloofde café is er niet meer. Even de teleurstelling verwerken. Ik ga tegen een paaltje zitten en neem nog iets te eten.

De laatste 4 kilometer gaan weer via het bos, met zowaar redelijk begaanbare paden. Mijn kamer bij Camino Antigo, in het gehucht Berducedo, is in orde. Ik kan tijdens het rusten nagenieten van deze heerlijke, maar vermoeiende, dag.

Het ontbijt met geroosterde stukjes stokbrood met jam, krijg ik steeds moeizamer door mijn keel. Ik wordt vandaag zelfs een beetje misselijk. Dit gevoel gaat pas weg na de koffie (na 5 kilometer). 

Vanaf mijn slaapplek gaat het gelijk omhoog en was ik nog niet wakker, dan was er nu geen ontkomen meer aan. Ik loop zelfs op een hele stille asfaltweg. Dat duurt echter niet al te lang en wanneer de afdaling naar het stuwmeer begint is het asfalt ingeruild voor steenslag. Na het stuwmeer is het 780 meter dalen. Bij het stuwmeer aangekomen wist ik weer dat ik kuiten en tenen had. Afdalen, zeker steile afdalingen, is een vermoeiende bezigheid, Het lijkt makkelijk, maar het sloopt je. Op mijn mentale gemoedstoestand wordt ook een appèl gedaan, wanneer de afdaling (wanneer ik denk er bijna te zijn) weer omhoog blijkt te gaan.

Ik loop over de stuwdam heen en ga aan de andere kant weer omhoog. Dit wordt  weer 330 meter klimmen. Maar voordat ik aan deze opdracht begin is er het beloofde restaurant. Zowaar ze hebben een bocadillo met gebakken eieren (tortilla Frances). Het is het eerste verse broodje op mijn tocht.

Ook nu weer is er een asfaltweg, waardoor het klimmen makkelijker gaat. Ik reken me te rijk, wanneer ik 1,5 km voor het einde het bos ingestuurd word en daar een paar pittige klimmen over rotsachtige paden voorgeschoteld krijg. Pfff, pfff, ik ben er. Er is in dit geval Grandas de Salime. 

Morgen op mijn tocht naar A Fonsegrada verlaat ik halverwege de provincie Asturië en loop de provincie Galicië binnen!