De kop is er af!

Reizen is niet alleen vermoeiend, maar er is ook niets aan wanneer je dat alleen doet. Laten we het zo zeggen: het is niet mijn ding!

Drie lange reis/wachtdagen zitten er nu op en ik sta te trappelen om mijn tocht te beginnen. 

In Bilbao liep ik bij het ondergrondse busstation de verkeerde route naar de uitgang. Ik ging richting nooduitgang en dat was niet de bedoeling zei de veiligheidsbeambte enigszins bozig. Hoop dat ik op mijn verdere tocht beter oplet!

Voor morgen kan ik geen herberg reserveren, dus ga ik op goed geluk op pad!

Mijn eerste stappen vanuit Villiciosa waren vriendelijk, zowel voor mijn benen als wat de omgeving betreft. Na een paar kilometer kwam daar het bekende paaltje/ bordje waarop de splitsing stond aangegeven: Gijon of Oviedo. In 2017 (alweer 4 jaar geleden) ging ik rechtdoor,  nu dus linksaf. Het feest begon ook direct, stijgen naar 400 meter. Er waren momenten dat ik van verzuring mijn benen niet meer voelde. Ik moest het dus rustig aan doen. Eenmaal de top bereikt kon ik genieten van het uitzicht; overal groen beklede bergen met hier en daar een nederzetting. 

Nu nog 14 km naar de herberg, waarvan de laatste kilometers door bossen gingen en hier en daar waren de paden bezaaid met keien. De vermoeidheid voelde ik hierdoor des te meer.

In Pola de Siera was mijn herberg voor vannacht. In de supermarkt kocht ik samen met medepelgrim, de Bulgaar Ovideo, voedsel in en we verpoosden ons hiermee in de tuin.

Het ontbijt kwam uit de rugtas en moest buiten genuttigd worden. Daarna begon een nieuwe wandeldag. Hoewel in de omgeving van een grote stad vele drukke wegen lopen, was het verrassend hoeveel kleine wegen in het groen hier omheen lopen. Alleen de laatste kilometers gingen door de stad. De aankomst bij de Kathedraal is altijd weer een hoogtepunt. In de kerk kreeg ik van een broeder een stempel in mijn (pelgrims)paspoort =  Credencial).

In de herberg liggen witte schone lakens op bed en er is een ontbijt!!!!

Het was een goed ontbijt, maar om het in mijn maag te krijgen was veel energie nodig. 

Bijtijds, 8 uur, op weg gegaan en voordat ik de verkeerde richting dreigde te gaan, werd ik hier door een Duitse man op gewezen. Hij bleek Arne te heten en hij vergezelde mij een deel van de tocht, waar we ook Don, een Amerikaan ontmoeten. Nog nauwelijks Oviedo uit of er was een geweldig uitzicht op de bergen, waar ik in de komende dagen kennis mee zal maken. Naast dit uitzicht waren ook de wegen weer prima, zeker wanneer je het lopen over keien ambieert. Mooi waren zij in ieder geval wel, meestal dwars door het bos heen. Tijd genoeg om al dit schoons te bekijken, evenals de tegemoet komende koeien, want de etappe van vandaag was hier lang genoeg voor.

In Grado werd de eerste de beste herberg aangedaan, waar we, Arne en ik, ieder een 1-persoonskamer kregen met ook nog een handdoek erbij. Wat een luxe voor € 12,00.

Hoe het mondkapjes-beleid hier is Spanje is valt niet te duiden. In publieke ruimte is het duidelijk, maar op straat lopen velen ook met een mondkapje op en anderen dus weer niet. Ik ben dus als pelgrim een beetje een paria, want buiten en al wandelend ga ik echt geen mondkapje dragen.

Het beviel best zo’n kamer en ik sliep er goed, maar ik kom hier om te wandelen dus wat oud brood opgepeuzeld en op pad!

In Grado ook nog even een ontbijtje genomen en toen definitief gestart. De uitzichten waren weer fantastisch, maar er moest hiervoor wel gelijk behoorlijk geklommen worden. In Cornellado moest even bijgetankt worden (cola + bocadillo). Een paar kilometers verder werd ik gewaar van enige bekendheid onder een aantal pelgrims. Zo werd mijn naam en leeftijd geroepen toen ik een groepje pelgrims naderde. Leuk hoor zo’n bekendheid/ respect, maar ik ga er niet beter van lopen. Het resultaat was wel dat ik tot aan mijn verblijf in Salas, vergezeld werd door Bert, een Hollander en Paolo, een Italiaan.

Het voorgeschotelde parcours was weer veeleisend en wanneer je zo inspannend bezig bent, moet je geen gedenkteken zien van een overleden pelgrim!

In Salas slaap ik in een Albergue op een zaal met 20 bedden. Ziet er allemaal goed uit. Minder goed ging het met het zoeken naar een slaapplek voor de komende twee dagen. Alle herbergen zitten vol! Gelukkig vond ik voor morgen nog een pension en kan ik me dit ook veroorloven. Dat geldt niet voor het Poolse echtpaar, dat nu morgen 31 km moet lopen!