Galicië

Dikke mist. Ik moet goed opletten, anders mis ik een markering. Het landschap krijgt iets mysterieus. Al klimmend kom ik uiteindelijk boven de mist uit. Ik zie iemand me tegemoet komen en denk dat hij in tegengestelde richting de Camino loopt. Daniël vertelt dat hij boodschappen gaat doen (dat wordt een eind lopen). Een tijdje geleden deed hij de Camino en op deze plek was hij blijven hangen omdat hij zo genoot van de rust/stilte. Misschien dat hij ooit verder gaat naar Santiago. Hij tipt mij tenslotte dat er over zo’n 3 minuten koffie te verkrijgen is in de Albergue.  Opvallend is dat er vandaag veel kleine kapelletjes op de route liggen (gesloten natuurlijk), maar door de tralies lukt het me om toch een foto van het binnenwerk te maken. Wanneer de klim na 13 km voltooid is, beland ik in Galicië. Ik merk het aan het markeringspaaltje, die je alleen in Galicië ziet. Er staat naast de schelp en de gele pijl ook het aantal kilometers tot Santiago op het paaltje. Ogen gesloten houden dus 😜.

Ook hier in Spanje zijn veel windmolens. Ze ontsieren niet alleen het landschap, maar ze maken ook nog veel lawaai. Om gek van te worden.

Naar het einde toe golft het landschap op en neer over redelijk begaanbare veldwegen. Je moet echter nooit het toetje onderschatten, want A Fonsegrada ligt hoog en de klim er naar toe loog er niet om.

Ook nu weer dikke mist, een mist die in de loop van de ochtend overgaat in miezer tot echte regen. Blijkbaar heb ik het in een van mijn verslagen over regen gehad, maar dan ging het toch echt om wat miezer toen ik in de wolken liep.

Een kleine wereld de eerste uren, waar de picknick tafels niet uitnodigend zijn in dit weer. Onveranderd zijn de nog steeds lange en steile klimmen, hoewel het aantal meters omhoog afneemt en het aantal meters omlaag toeneemt. Naast de andere markeringspaaltjes zijn in Galicië de paden over het algemeen wat breder en meer ‘aangeharkt’: er liggen wat minder losse stenen. 

Al met al werd het weer een zware dag; veel klimmen, groot aantal kilometers, regen en het beloofde café met de heerlijke bocadillos was wegens COVID gesloten.

In de herberg van O Cádavo werd ik door 2 Brazilianen en 2 Spanjaarden uitgenodigd om mee uit eten te gaan. Hoewel ik niet veel van hun conversatie verstond, was ik wel blij met deze onderbreking. Mijn schoenen plaats ik op een schoenenmerk, waar het ijzer verwarmingsbuizen zijn. Morgen dus droge schoenen.

Uitrusten, want morgen wacht weer een lange dag en hopelijk kan ik dan weer genieten van de uitzichten, die ik vandaag moest missen (de mist).

Geen mist bij vertrek, maar het is nog wel donker. Ik moet mijn uiterste best doen om de markeringen te vinden. Blijkbaar lukt het want na zo’n 20 minuten, het begint licht te worden, blijkt dat ik op de goede weg ben.

Vroeg weg, omdat er ruim 30 km overbrugt moet worden om mijn bed in Lugo te bereiken. Na de wat langere klim naar Castroverde, gaat het de rest van de dag op en neer. Geen steile klimmen, in ieder geval geen lange. Het is haast te omschrijven als een liefelijk landschap waar ik door heen kuier (😜).  Fruitbomen, maisvelden en oude dorpjes. Het is heerlijk lopen, al zou een Bar op z’n tijd best welkom zijn geweest. Overigens lukte het me niet om in Castroverde vers brood te krijgen. Ik ben te vroeg. Blijkbaar zijn de bakkers daar pas om 10.00 klaar met bakken🥲. Wanneer ik Lugo zie liggen, moet ik nog vijf kilometer en de laatste kilometers zijn altijd weer moeilijk, zeker met zo’n lange tocht in de benen. Wetende ook dat ik dacht dat dit de laatste lange etappe zou zijn, maar mogen wacht er nog één die niet in te korten valt.

Lugo is de moeite waard om te zien. Er zijn veel bezienswaardigheden, maar ik beperk me tot het bezoek aan de Cathedral en een stukje lopen over de oude stadsmuur.

De mist heeft ook Lugo omarmt. Ik snijd me een weg door Lugo heen. Met weer mijn echte rugzak val ik de gemene klim aan. Hier en daar voel ik pijntjes. Na deze aanslag wordt de route gelijkmatiger. Het smalle pad naast de weg is niets voor mij. In het leven heb ik brede paden nodig. De zon komt even door en het pad gaat het bos in. Eigenlijk gaat het best goed. De laatste 9 km loop ik met broer en zus uit Brazilië. Na een korte rust (wat eten) is het nog 7 km te gaan. Het startsein om te gaan regenen en de wat regelmatig hobbelende weg in te ruilen voor een stevige en lange klim. Ik voel mijn benen of eigenlijk voel ik ze niet meer. De laatste 1,5 km gaan op het tandvlees. Wat ben ik blij dat ik de herberg in Ferreira (van Ton en Ria) bereik! Ton en Ria ken ik uit Nederland (via de Vereniging van Santiago).

Gisteren met alle gasten, 13 pelgrims, gezamenlijk gegeten. 4 Fransen, 2 Portugezen, 2 Brazilianen, 1 Spanjaard, 1 Tsjech, 1 Duitser, 1 Amerikaan en 1 Hollander. De gastvrouw had ze geordend naar spreektaal. Aan wie zat ik tafel? Ja, met de Duitser en de Amerikaan. De Tsjechische sprak Spaans, dus was een goede met gezel voor de Spanjaard.

Om 7 uur ging in de slaapzaal het licht aan en even later zat ik aan het ontbijt. Het eten gaat ‘s morgens steeds moeilijker (vermoeidheid?), maar ik doe mijn best om er iets in te krijgen. De gastheer vertelde mij dat er over 6 en 14 kilometer een Bar is, dus daar vertrouwde ik maar op. 

Als één van de laatste vertrok ik, zo ook nu weer, in de mist. Bovendien was het erg fris (12 graden). Ook, zoals ik inmiddels gewend ben, met aardig wat klimwerk. De slechte nacht deed zich direct voelen. Het zou overigens de hele dag op en neer blijven gaan. Dat wat ik nog zie is niet spectaculair of het moeten de eucalyptusbomen zijn. Misschien neem ik ook de fraaie uitzichten niet meer op. Het waren er zoveel!

Onderweg pikte ik af en toe de Brazilianen op. We lopen we wat samen: een welkome afleiding. Samen bereikten we ook Melide, de plek waar mijn Camino (Primitivo) samen komt met de Camino Frances, de meest populaire wandelroute. Dat was ook te merken. Ineens zijn daar ‘trossen’ pelgrims. Melide is ook de plek waar ik afscheid nam van de Brazilianen. Zij lopen vandaag nog 5 km door. 

Santiago komt in zicht. Ik kan het als het ware ruiken. Maar ik moet er nog wel wat voor doen!