Mijn meisie komt eraan

Het weer is net zo grillig als de rotsen. Was het gisteren erg warm en benauwd, vandaag was het zeker 20 graden afgekoeld. Van de omgeving werd ik ook niet echt warmer; het is een verstedelijkt gebied. 
In Mogro neem ik de trein, ongeveer 1,5 km, en steek op deze manier de baai over ipv er om heen te lopen. De verkorting wordt later bijna geheel teniet gedaan, wanneer we op een alternatieve lange route terecht komen. In Requejada (Polanco) neem ik plaats in een kleine herberg, twee kamers van elk 6 bedden. Twee uur later zijn alle bedden bezet. Wachten is het tot 20.00 uur wanneer we in de plaatselijke Bar kunnen eten.

Alleen schokkend wereldnieuws dringt de Camino binnen, zoals vanmorgen vroeg de aanslag in Manchester. Algemene afschuw! Je denkt er over na tijdens de eerste kilometers, daarna is het toch al weer gauw naar de achtergrond. Misschien komt het ook omdat ik niet echt met de andere kan discussiëren. 
De zelfgemaakte croissant kon het niet verhelpen, ik heb vandaag de benen niet. Best redelijk geslapen na een alcoholistisch goedje verkregen van het meisje achter de Bar. Het spul deed me denken aan 'het fire water' dat Fernanda in Portugal na het eten schonk.
De eerste 5 kilometer liep ik langs drukke wegen en het weer was somber, elementen die niet echt in het voordeel waren. Naarmate het landschap interessanter werd en de zon meer en meer te voorschijn kwam, verbeterde de benen enigszins. Laat het nu ook nog een lange (31 km) zijn!
Een verademing was het bezoek aan het plaatsje Santillana del Mar, een plaatsje dat doet denken aan de oudheid en toch is het allemaal veel nieuwer. Een echte aanrader. De route liep verder door dalen met hier en daar een dorpje. Later kwamen we ook weer aan de kust, waar een harde wind waaide. De uitzichten zowel in het dal als aan de kust betekende veel klimwerk, maar was de moeite waard. 
De herberg was vol zodat we ons intrek in een pension genomen hebben. Pension Villa de Comillas.

Mijn schoenen en ik zijn nog steeds onafscheidelijk, ondanks de pogingen van enkele steile rotsweggetjes om mijn schoenen in zijn geheel te scheiden van mijn zolen. Ja, als je van elkaar houdt en al zo lang met elkaar optrekt, wil je gewoon niet zonder elkaar, dan wil je samen Santiago halen, met of zonder duck tape. Eens zullen we toch afscheid van elkaar moeten nemen.
 
Je klimt dus je bent hoog en ziet uit over de zee. Na klimmen komt dalen en soms weer, zoals bij Sanvincente de la Barquera, naar zeeniveau. Beiden bieden mooie uitzichten, beiden kosten zweet. Na niet meer verwacht te hebben zien we een Bar en kunnen we onze trek een beetje stillen. 
We zijn vroeg op onze plaats van bestemming en besluiten nog wat door te lopen. Op een gegeven moment vragen we aan een man in een vrachtwagen waar de herberg is. Hij brengt ons wel even, alleen was op de plaats waar hij ons afzette, Unquera, is geen herberg. Wel een hotel/pension met kamers. Voor de tweede achtereenvolgende keer slaap ik met Daniël, de meest sympathieke Fransman, op de kamer. Daniël en ik leren elkaar Frans en Nederlands via een vertaalprogramma. Mijn Frans is inmiddels uitbreid met o.a. hirondelle en sueur, resp. zwaluw en zweet.

Nog maar net op gang krijg ik een stevige en lange klim voor de kiezen. Al zwetend vraag ik me af waarom ik toch elke dag zo mijn best doe om je overhemdje te wassen. Binnen de kortste keren is de frisse (?) geur van shampoo ingeruild voor de geur van vers zweet. Voordat ik uit deze overpeinzing ben, sta ik op de top en voor een kapelletje. Normaal zijn deze op slot, maar vandaag 25 mei is het hek open. Ernaast staat een oud mannetje die vraagt of ik even binnen wil kijken. Die kans last ik me niet ontnemen en ik laat ook nog een kaars opsteken. Terwijl ik hiervoor betaal komt de volgende pelgrim boven en volgt het zelfde ritueel, dwz de man heeft inmiddels de kaars uitgeblazen en sterks hem steeds opnieuw aan. Zo komt Jan Splinter door de winter!
Omdat gekozen werd voor de kustroute varianten werd het een pittige dag, waarbij slecht hier en daar de zeegezichten de vermoeidheid deed vergeten. 

Daniël heeft problemen met zijn been waardoor we wat eerder stoppen op het moment dat we een pension zien. Voor € 15 de man heb ik een eenpersoonskamer met eigen badkamer, handdoeken en schone lakens. Wat een luxe voor deze pelgrim!

Na een nachtje rust blijkt dat het been van Daniël niet echt hersteld te zijn. Ik heb hem kniebandje gegeven en dat schijnt enigszins te helpen. Gelukkig valt de zwaarte van de route mee, ondanks dat we de kustroute variant liepen. Die Fransen zijn gek op het zien van de zee en fotograferen er op los. Ik heb besloten elke dag maar een paar zeegezichten te fotograferen; zoveel  verschil is er toch niet.
Hoewel de zwaarte van de tocht meeviel, werd het toch erg moeilijk voor Daniël en we besluiten te stoppen. Na wat onderhandelingen over een redelijke pelgrimsprijs, lig ik nu weer in een pension, zij het wat minder luxe.

Het was erg gezellig in het plaatselijk restaurant van San Jorge de Nueva. Acht pelgrims uit verschillende landen was een heel gekakel. Gelukkig kan ik met de Belg Albert Engels spreken en Duits met Brigitte en Arno.

Vandaag een lange etappe die eerst door wat dalen loopt en daarna langs de kust. Veel om te genieten dus, vooral als je in vorm bent. Ook genoten van de kunstzinnige uitingen van de plaatselijke gemeenschap en hier en daar van een trompe l'oeil. 
Nog een paar dagen en dan ga ik weer genieten van mijn meisie!