Ongemakken

Za 24/8 Donnement - Brienne-le-Château 21 km

Zo 25/8 Brienne-le-Château - Bar-sur-Aube 31 km

Ma 26/8 Bar-sur-Aube - Clairvaux 16 km

Di 27/8 Clairvaux - Châteauvillain 22 km

Michèle en haar man Jean waren aardig, maar de voorzieningen en maaltijden waren allemaal erg minimaal. Dus met een half lege maag op stap. Na 10 km was er een Bar en eten. Veel te vroeg kwamen we hier aan. Het werd dus cola met een snicker. Een beroemde, maar inmiddels beruchte wielrenner deed hier zijn trainingen mee en een goed voorbeeld doet goed volgen, alleen bij mij werkte het niet echt. De bevolking van Brienne-le-Château keek meewarig op toen ik voorbij kwam: het geluid was niet van een varken, maar van mijn rammelende maag!

De route liep in aanvang over de inmiddels voor ons bekende Romeinse wegen, maar voordat we onze ergernis hierover uitspraken, veranderde het landschap en ook de wegen. We liepen door kleine dorpjes, waar we overigens geen sterveling tegen kwamen, er was meer groen en de paden door het hoge gras stoften het gruis van onze schoenen af.

Kortom, de relatief korte etappe was afwisselend en mooi. Om al het gehijg naast me niet te horen, zong ik wederom met een krachtige en zuivere stem 😂, zeemans- en Ierse liederen.

De hitte houdt nog enkele dagen aan, dus ook de droogte!

De ijskast in het Jachthuis verloste mij van de fles champagne. We waren het er over eens, dat de kans dat we over twee dagen weer een ijskast tot onze beschikking hadden, nihil was. 

In de prachtige schaduwrijke tuin van het Jachthuis begon de verjaardag van Hugo vroegtijdig en daar had ik de volgende dag al baat bij.

Anderhalf kilo lichter lieten we de stad, waar Napoleon zijn militaire opleiding had genoten, achter ons. Voor ons lag een lange en warme dag.

Slingerende wegen door en langs bossen, gaven de broodnodige schaduw. Het riviertje de Aube was telkens weer onze metgezel en ook hadden we een prachtig uitzicht op het Lac d’Amance. Tot op heden bestond het aantal dieren dat we gezien hebben uit twee herten en 1 vos (dood). Vandaag kwam daar een das bij, die we een tijdje in het open veld goed konden volgen. 

De dorpjes onderweg waren goed voor het moraal en in één er van, Bossancourt konden we, na een half uurtje wachten, zelfs lunchen. 

In Bar-sur-Aube heeft de pastoor van dienst op zondag geen zin om de gîte voor ons pelgrims open te doen en hij verwees naar een hotel waar we tegen pelgrimsprijzen een kamer kregen.

Als je als pelgrim onderweg gaat laat je alle zekerheden en vanzelfsprekendheden thuis.

Voordat we op pad gaan slaan we eerst wat brood in. Soms is water met brood een delicatesse!

Het is een relatief korte maar pittige etappe. De voorbode voor het gebergte dient zich aan en daar is niet iedereen blij mee. Gilbert kan in de klimmen nauwelijks ademhalen en ik maak me zorgen om hem. De apotheek komt vanavond medicijnen brengen om het slijm in zijn luchtwegen op te lossen. Nogmaals attendeer ik hem erop dat zijn rugzak veel te zwaar is om straks mee over de serieuze bergen te komen. Ja, als iemand denkt alles wat erin zit nodig te hebben, dan geef ik het maar op. Hij is nu in ieder geval zo ver dat hij ook een bandana op zijn hoofd heeft, zodat ik nu met twee kabouters op pad ben.

De route was erg mooi. Veel bos en uitzichten over de wijnvelden, die steeds steiler worden. Ik heb er van genoten.

In Clairvaux bleek de opvang van pelgrims door de Soeurs du Trés Saint Sauveur per 1 juni j.l. vertrokken te zijn: de nonnen waren gevlogen! Gelukkig vonden we verderop een hotel!

Deze dag was ik zowel vlijtig Liesje (wasje doen), Florence Nightingale (verpleger van Gilbert), als motivatie-therapeut (Hugo). Het moet niet gekker worden 😭.

De hitte was de veroorzaker van een slechte nacht. Een beetje gebroken dus op pad. De etappe voerde ons langs rustige wegen, zonder erg steile klimmetjes. Akkers en bosschage werden doorkruist en aan het einde, vlak bij Marmesse liepen we langs een aantal meren, waar druk op forel gevist werd. Na dit plaatsje deed de hongerklop bij mij zijn intrede; niet gek na 20 km op een frans ontbijtje en een koek! De laatste 2 km waren zodoende niet echt mijn beste kilometers.

In Châteauvillain wilde de eigenaar van het restaurant ons eerst niet serveren (we waren aan de late kant), maar na een poosje wachten en een colaatje ging hij toch overstag.

Weer hadden we geluk. Het gemeentehuis ging eigenlijk pas om 16.00 open, maar een vrouw zag ons pelgrims, ontsloot de deur, gaf ons de code van de deur van de pelgrimsopvang en een stempel in ons paspoort. Met drie slaapkamers, keuken, douche en toilet, zijn we uiterst content. Is nog gratis ook.

We hopen over twee dagen in Langres aan te komen en willen daar een rustdag nemen. Hoop doet leven!