Een andere weg naar Rome

19/10 Siena - Ponte d’Arbia 28 km

20/10 Ponte d’Arbia - San Quirico d’Orcia 26 km

21/10 San Quirico d’Orcia - Gallina 17 km

22/10 Gallina - Radicofani 17 km

23/10 Radicofani - Acquapendente 31 km

24/10 Acquapendente - Bolsena 22 km

Een raar begin van de dag. Niet alleen afscheid nemen van José en Rita, maar ook van Gilbert en Hugo. Nee, niet van J.P., omdat deze gevraagd heeft of hij met mij mee mag lopen naar Rome.

Het was een geweldige etappe, niet alleen vanwege de schoonheid en het mooie- en Italiaans vlakke parcours, maar ook omdat ik mij bevrijd voelde. 

In Ponte d’Arbia was de bedje op een slaapzaal. Gelukkig konden we ons bed nog uitkiezen, zodat we ieder een los bed hadden i.p.v. een stapelbed. 

J.P. ging in de slaapzaal boven op zijn bril liggen en daar kon hij (de bril) niet tegen. Nu is hij met zijn zonnebril op net El Capone!

Vroeg uit de veren om eerst in de Bar een ontbijtje te nemen. Bij de gang naar de Bar was het nog te donker om op pad te gaan. 

Het was vandaag niet alleen te donker maar ook nog mistig. Voordat de zon uiteindelijk het gevecht om de heerschappij won, waren we al een paar uurtje op pad. 

In Tonnierre deelde de barman uit zich zelf mee dat we ons brood op zijn terras konden nuttigen. Heerlijk om weer normaal aan een tafel ons broodje op te eten.

Bij onze aankomst in San Quirico kregen we te horen dat we nog een uurtje moesten wachten voordat de herberg open ging. De inschrijving en afrekening werd door een non gedaan.

Het lopen met J.P. levert tot nog toe geen enkel probleem op. Tijdens het diner ontstonden er serieuze gesprekken. Kijk daar heb je wat aan.

Zonder een geregelde slaapplek gingen we op pad voor een tocht door het werelderfgoed (2005), het dal van d’Orica. Het is een overweldigend landschap. Eerst passeerden we Bagno Vignoni, bekend om zijn thermische baden, die de pelgrim extra krachten gaven. Voor de warmte hoefden wij het niet te doen. Door de brandende zon in de open vlaktes en de stevige beklimmingen hadden wij het al warm genoeg. Mijn benen hadden wel wat kracht kunnen gebruiken, want het ging een beetje moeizaam vandaag. Ik denk dat het met onderschatting van het parcours te maken had. Denk ik een relaxte dag te hebben, valt dat vies tegen. 

Vroeg in de ochtend had ik iemand gebeld voor een slaapplek. Het gesprek liep niet zo soepel en de uitkomst was me een beetje onduidelijk, te meer dat de persoon in kwestie mijn telefoonnummer vroeg. Ik had er geen goed gevoel bij zodat ik later op de dag een Agriturismo  belde. De eigenares belde mij later terug en ik reserveerde twee plekken. We bleken zelfs een heel appartement voor ons zelf te hebben. De eigenaar heeft voor ons het andere onderkomen geannuleerd (ze bleken toch op ons te zitten wachten).

We hoeven niet opzoek naar een restaurant, want het diner wordt in ons appartement geserveerd. De mensen wilden blijkbaar laten weten welke groenten zij verbouwden, want elk gerecht bevatte veel verschillende groenten (voorlopig wel weer voldoende groente binnen). Ook het ontbijt bestond uit veel groenten. Ik had nog niet eerder een bruchetta als ontbijt gegeten!

De etappe leidt ons naar Radicofani en nog steeds door het wereld erfgoed. De etappe van gisteren en vandaag horen bij elkaar, maar we hebben hem in tweeën gesplitst. Achteraf, gezien de zwaarte achter, een wijs besluit.

Wanneer je zo door Toscane loopt, loop je in een gebied met twee gezichten. Het mooie, liefelijke, vredige landschap oogt als een harmonie, maar de dorpjes tonen het gezicht van verdedigingswerken. Wat een oorlogen zijn hier gevoerd! Voor de toerist zijn de dorpjes vaak om te likkebaarden.

Radicofani is zo’n verdedigingswerk en natuurlijk hoog gelegen. In de (alweer) volle zon moest er weer veel geklommen worden. Gelukkig waren de benen niet slecht.

In Radicofani hebben we de hele herberg voor ons alleen! Waar zijn al die pelgrims gebleven?

Tien kilometer achterelkaar afdalen, zo laat het profiel van de etappe zien. In tien kilometer dalen we inderdaad een eind, maar we worden toch in die afdaling geconfronteerd met enige pittige klimmetjes. Vooral in het begin hebben we goed zicht op de dalen, waarin de mist het geheel een fascinerend  aanzicht geeft. 

Het wordt een beetje eentonig, maar het weer blijft prachtig. Één van ons zal het wel verdiend hebben! Wat ook steeds weer terugkomt is een stevige klim aan het eind van onze bestemming. Wat mij betreft mag deze blijven als we dan ook maar goed weer houden.

De route voert ons van de stad die ‘hangt’ in het water (Acquapendente) naar de stad die ligt aan het water (Bolsena).De hemel deed ook een poging om nog meer water toe te voegen, maar dat bleef bij wat spatten. Ik schrok me wel rot toen ik een regendruppel voelde: ik wist bijna niet meer wat regen was. Één van ons zal gisteren wel iets verkeerd gedaan hebben (te veel limoncello?). 

Het landschap in Lazio is duidelijk anders dan in Toscane. De akkers worden omgeploegd met tractoren, die uitgevoerd zijn met rupsbanden. Het geheel maakt, in verband met al die stenen in de grond, een boel herrie. De omgeploegde akkers en het wat sombere weer, maken de uitzichten een beetje troosteloos. Na de koffie dwalen we door de velden en bossen van de Monti Volsini met zicht op het Lago di Bolsena, een vulkaan meer.

In Bolsena slapen we bij de zusters. Weer een ander bed. Hoeveel heb ik er deze reis al niet beslapen?

Tot in Rome wachten nog 7 nieuwe bedden op mij (nog 7 etappes resten ons nog).