Lange afstanden

Ma19/8 Reims-Reims 10 km

Di 20/8 Reims-Trépail 30 km

Wo 21/8 Trépail-Châlon en Champagne 31 km

Do 22/8 Châlon en Champagne - Coole 28 km

Vr 23/8 Coole-Donnement 28 km

In Parijs op de boys gewacht en samen doorgereisd naar Reims. Op de kathedraal na kwam me weinig bekends voor, hoewel ik hier toch twee jaar geleden geweest was. Een beginnend dementie probleem? Lichamelijk blijk ik op de eerste kilometers nog in orde te zijn. Ik voel me goed en heb weinig concurrentie van de Belgen. Beiden te zwaar en ook nog met veel te zware rugzakken (resp 15 en 18 kg).

Vanaf de jeugdherberg liep de route zo’n 12 km langs het Canal de l’Aisne á la Marne, waar we de weg deelden met fietsers en trimmers. Een gezellige drukte en veel om te bekijken. Natuurlijk ook naar de bootjes op het water 😜.

Na het kanaal kwamen we in streek van de Champagne. Tussen de druivenvelden slingerde zich onze weg, omhoog en omlaag. Helaas waren de druiven nog niet oogstrijp en een deel van de oogst zal ook vernietigd moeten worden ivm de droogte. Van Hugo leerde ik dat de rozen die voor de wijnranken geplant waren dienden om de kwaliteit van de velden af te meten. Bloeiden de rozen mooi, dan was het veld in orde. 

Zo’n twee kilometer na Verdy bleek het op de route aangegeven pad niet te bestaan, dus moesten we om het bos heen wandelen. De weg was niet verkeerd, maar op 6 kilometer omlopen zaten we niet  te wachten. 

In het bijna uitgestorven Trépail vinden we een slaapplek bij een oude dame. Wie in vertrouwen gaat, is onderweg naar een oplossing! In het Champagne huis zijn de slaapkamers netjes, daarmee aangevend dat de rest een ‘zooitje’ was.

Bij het vertrek werd nog even een fles champagne gekocht, om op de 26e augustus Hugo zijn verjaardag in te wijden. Gezien de ruimte in mijn rugzak viel mij de eer ter beurt de fles van 1,5 kg tot die dag mee te zeulen. Solidariteit noemen ze dat!

Bij de enige bakker van vandaag, zo bleek later, vulden we onze etensvoorraad aan. Het werd een beetje een saaie en dorstige dag. Heel wat asfalt en een deel langs het Marne kanaal. We maakten een omweg via twee redelijke plaatsjes, om een bar te vinden. Het resultaat was nul. Ook hier ontvolking en ontwikkeling. Nadat we na kilometers wandelen over een provinciale weg in Recy aankwamen en inmiddels tegen uitdroging aanzaten, was daar de watertoren, gesloten natuurlijk, maar het was een verwijzing naar een aardige vrouw, die ons in haar keuken verfrissend water aanbood.

Wederom langs het kanaal van de Marne bereikten we de Kathedraal van Châlon-en-Champagne, waar de stempel bar tegen viel. Wel hier mijn eerste kaarsje aangestoken (ik had nog een kwartje).

De jeugdherberg was niet van het goede soort, althans wat de bedden betreft. Het lawaai van het kraken etc hield een ieder uit zijn slaap. Om überhaupt in onze kamer te geraken ging een staaltje professioneel ruitje-tikwerk aan vooraf, omdat we onze deurcode in onze kamer hadden achter gelaten. Een jongedame, na van de schrik bekomen te zijn, gaf ons de code.

Om vandaag vroeg op pad te gaan, kostte na de slechte nacht geen moeite. De route werd omschreven als ‘Langs de uitgestrekte akkers’. Nou die waren dan ook ruimschoots aanwezig. Kaarsrechte oude Romeinse wegen sneden zo’n 20 km lang door de velden, waar Hugo ons informeerde wat er hier en daar geplant werd. Juist nu de zon brandde, was bosschage  niet te bekennen. Gilbert en Hugo hadden het gisteren al zwaar en vandaag helemaal. Naast hun zware rugzak is het niet willen dragen van een pet/hoed een extra handicap.

In Coole is het goed toeven. Ik heb een tweepersoons bed voor mij alleen en Brigitte, onze hospita gaat ook nog voor ons koken. Heerlijk na weer zo’n lange dag!

Ook morgen zijn we weer aangewezen op de eerstvolgende slaapplek, die ca 26,5 km verderop ligt.

Uitgezwaaid door onze gastouders Brigitte en Jean Claude, die het niet altijd met elkaar eens waren, maar ons geweldig in de watten hadden gelegd (lekker hoor, het gevoel van een volle maag). gingen we eerst op zoek naar de voedselautomaat. De bakker was net bezig te automaat te vullen. Met twee stokbroden voor onderweg zochten we de route op, die ons wederom over oude Romeinse wegen stuurde (morgen nogmaals). Levert wel mooie vergezichten op, maar dit terzijde.

Mentaal vraagt het veel om over die eindeloze grindwegen in de volle zon lopen. In tegenstelling tot mijn Belgische vrienden gaat het mij redelijk af. Jammer dat die Romeinen de wegen niet gelijk geëgaliseerd hebben.

Uiteindelijk Hugo zover gekregen iets op zijn hoofd te zetten. Bekijk de foto en je zult zien dat het hem goed staat: Grote Smurf of een standbeeld voor de kerk.

De gastvrouw had gezegd dat, wanneer er niemand thuis was, we in de tuin konden plaatsnemen. Bij aankomst stonden daar keurig 3 stoelen! 

Na 4 dagen kan ik concluderen dat het me goed gaat! Lastig dat er weinig tot geen foerage mogelijkheden zijn. Komt vast wel weer 😎