De laatste loodjes

We moeten nog even wachten totdat de Carrefour open gaat, maar dan gaat het avontuur beginnen. We duiken al spoedig het bos in, waar we geconfronteerd worden met paden die door de regen in rivieren zijn veranderd. Deze rivieren  verbonden inmiddels de diverse paden. 

Met de kennis uit onze padvinderij tijd schatten we de situatie in. Stokken worden over riviertjes gelegd, waardoor we er weer eentje kunnen oversteken. Met onze kennis en richtingsgevoel komen uiteindelijk op de juiste plek uit het bos. We konden even herstellen op een ‘normale’ weg. Lang duurt dit niet, want het volgende stuk bos dient zich aan. De paden zijn hier redelijk, maar onder deze lange berceau zitten onze ‘vrienden’ (muggen) bloeddorstig op ons te wachten. Veel konden we afweren, maar helaas waren er ook geslaagde aanvallen.

We komen aan in een dorpje waar zowaar een bar open is. Helaas is een lange zit ons niet gegund: het begint te regenen. Lang zou het gelukkig niet duren.

Nog even lopen we door een zogenaamd pad, waar het gras bijna op manshoogte staat, en vervolgen onze weg verder over smalle maar begaanbare wegen.

In het dorpje Bièvres willen we picknicken en vinden daar een ideaal plekje in een vergroot mini bibliotheek, genaamd ‘Boîte des Livres’. 

Het gebied waar we nu lopen is een bosrijk gebied. De twee stevige en lange klimmen bevinden zich in het bos en de schaduw was zeer aangenaam (het was broeierig warm). Ook de laatste 10 km lopen we over een mooie weg door een fôret. De vermoeidheid slaat toe, waardoor de kilometers langer lijken. In Corbeny overnachten we voor een pelgrimstarief in een hotel. 

Op de valreep beslissen we dat José vandaag niet meewandelt: zij voelt zich niet oké. Alleen op pad dus.

De eerste kilometers gaan over een rustige weg, waar ik midden op de weg kan lopen. Af en toe moet ik aan de kant voor een modern vehikel. Na het plaatsje Juvincourt-et-Damary begint het te spetteren en na in eerste instantie het negeren hiervan, besluit ik toch de hoes om de rugzak te doen en mijn parapluutje op te steken. Ook van spetteren wordt je uiteindelijk nat!

Een kilometer op 4 word ik over weer zo’n graspad geleid. Alles wordt gelijk nat en het loopt ook nog eens beroerd!

In Berry-au-Bac hoor ik van José dat de dame van ons hotel van afgelopen nacht haar naar Hermonville heeft gebracht. Toevallig overnachten wij daar. Ik eet een broodje en ga verder naar Cormity, waar ik toe ben aan mijn lunch, en liefst op een droge plek. Ik vind iets onder een afdakje bij de plattegrond van het dorp. Komt er een vrouw naar me toe en vraagt of ik koffie wil. Ja zeker, groot en met suiker. Inmiddels haal ik de lunchgerechten uit mijn rugzak en neem een aanvang. De mevrouw komt aanlopen met een grote ‘schaal’ koffie. Ze kijkt meewarig en een beetje afkerig naar mijn uitstalling en reikt mij twee stukken brood aan, beiden in ieder geval besmeerd met boter. 

De laatste kilometers vermijd ik de drassige paden en loop over een goede weg naar de eindbestemming. Dat over de goede weg is niet helemaal waar, want ik wordt geconfronteerd met een omleiding waar ik niet veel zin in had. Dat betekende echter wel dat ik over wat hekken moest klimmen en heel voorzichtig langs een diep gat moest lopen.

Toch weer een dag met twee pareltjes: de dame die José gratis naar onze eindbestemming brengt en de dame van de koffie met brood.

De regen viel niet te negeren. Zelfs het jasje moest toch echt aan. Nog voordat we bij de bakker waren, werd het droog. Dat zou ook zo blijven.

José had alle moed verzameld en negeerde de pijntjes; veel rusten was het  devies. 

Van het ene op het andere moment werden de akkers ingeruild voor druivenranken. De talloze champagne huizen kon je niet missen. Het was dus duidelijk dat we aanbeland waren in de Champagnestreek. Vanavond maar een glaasje proeven 🥂

Over rustige wegen werden we naar Reims geleid. De laatste kilometers langs het kanaal, welke ons bijna tot de Kathedraal bracht. Het water in het kanaal had een verdachte kleur ( het leek een beetje op de kleur van het afval water van de chemische fabriek Naarden), maar er werd gevist, dus moest het wel in orde zijn? 

Het was toch wel weer een heerlijk gevoel toen we voor dit monument stonden en binnen onze laatste stempel kregen!  In de kathedraal staken we een kaarsje op voor de zieken in de familie en onder vrienden 

Morgen nemen we het ervan en gaan we ons voor bereiden op onze terugreis (met de trein).

We beseffen ons dat we zonder de hulp van veel mensen, die hun huis voor ons openstelden, deze reis niet met succes hadden kunnen maken.

Ook de reacties die we mochten ontvangen droegen zeker bij tot een goed humeur.