Apennijnen

Corte S.Andrea - Montale 24 km 4 km met de boot)

Montale - Fiorenzuola d’Arda 21 km

Fiorenzuola d’Arda - Costamezzana 27 km

Costamezzana - Sivizzano 27 km

Sivizzano - Berceto 24 km

Berceto - Pontremoli 28 km

De Osteria was op dinsdag gesloten dus ........niet. Na bemiddeling van de vrouw van de sleutel was ‘mama’ toch bereid voor ons een pastamaaltijd te bereiden. 

Hugo liet zich deze morgen van zijn beste kant zien. Hij stond wat eerder op en maakte voor ieder een omelet met spekjes. De ingrediënten stonden in de koelkast en konden door ons gebruikt worden.

Nu we toch bij de Po zijn aanbeland, maakten we gebruik van de mogelijkheid om per boot de oversteek te maken. De aanlegsteiger was linke soep, maar het bootje van Danilo was safe. Het traject van vier kilometer werd niet alleen in recordtijd afgelegd, maar ook nog droog ondanks de voorspelde regen. Die regen werd uiteindelijk veel zon.

De route was, op de boottocht na, niet opwindend. Nu we veel grotere steden passeren lopen we ook veel langs drukke wegen.  Ik zie het maar als een overgangsfase naar het mooie dat nog voor ons ligt.

In Piacenza gebeurde iets wat ons in de afgelopen tijd nog niet was overkomen: we kregen de hoeveelheid eten niet op! Het in het door Aziaten overgenomen restaurant/pizzeria was het Aziatische menu ons ‘te’ veel.

Het parochiehuis in Montale is weer helemaal OK. Van binnen is het helemaal gerestaureerd en je kan zo de kleine kerk in lopen.

Had ik eerst een kamer voor mij alleen, komt daar een Belgische pelgrim, mevrouw kwebbelkous, mij vergezellen. Ben ik toch maar naar de boys verkast. 

Weer veel snelweg of wanneer we er vanaf konden omgeploegde akkers. Op de achtergrond doemen de Apennijnen op, waar we over een dag op twee tegenop moeten. Geen hoogstaande route, al was het verdwijnen van de muggen en vliegen aangenaam. 

Tijd genoeg om te mijmeren over bijvoorbeeld mijn bruine benen en wat ik daar in de winter mee moet. In het voorjaar kan ik mijn medefietsers er nog de ogen mee uitsteken, maar nu in de winter gaat er een lange broek over.

Of mijmeren over de Belgen, die zich inmiddels een beetje zijn gaan gedragen en van mijn kant heb ik het parool van loslaten toegepast waardoor het allemaal wat gemakkelijker wordt. Het blijft soms een amusant gezicht hoe ze zich gedragen. Je zou er een lachfilm van kunnen maken.

Inmiddels ben ik door hen tot een soort voorman gebombardeerd. Het heeft zo zijn voordelen!

Onze route slingert door een glooiend landschap. Het is groener en hier en daar een klein kasteel. Boeren zijn druk bezig om de grond weer gereed te maken voor nieuwe gewassen en daarbij willen ze nog wel eens de pelgrimspaden meenemen. Moesten we gisteren twee maal door een riviertje banjeren, vandaag moesten we over grote stukken kleigrond.

Gisteren kreeg ik van José door dat we inmiddels 1019 km hadden gelopen. Ik kan het nauwelijks bevatten. Het betekent wel dat ik over de helft ben.

Slechte nacht, honger en hoofdpijn. Geen lekker begin van de dag, maar de schoonheid van de landschap en alweer het mooie weer, maakte veel goed. 

We worden als het ware de Apennijnen in gezogen. De weg stijgt en blijft stijgen. De beenspieren komen weer in actie. De gekleurde huisjes, de eerste cipressen, het dal, de blubber waar we doorheen moesten, het was er vandaag allemaal.

De brug over de Taro is wel 400 mtr lang en ongeveer zo breed was ooit de rivier. Nu is het niet meer dan een paar kleine stroompjes. Ik vraag me af of hij ooit nog vol staat.

Het gehucht Sivizzano heeft natuurlijk ook een kerk met daarnaast een pelgrimsopvang. Een goed bed, maar voor het toilet moet je naar buiten. Niet erg aangenaam, zeker nu de nachten steeds kouder worden! 

We worden de Apennijnen ingezogen. Het is één lange klim. Vaak lopen we tegen een ‘muur’  aan waar we over heen moeten. Het is heftig. Alles moet uit de kast om naar boven te komen, zeker ook door de hoeveelheid losse stenen die onder je voeten wegschieten.

Met het heldere weer hebben we in eerste instantie nog fraaie uitzichten, maar hogerop maken de bossen dit onmogelijk. Ook slaat de kou toe! Wanneer we vermoeid op onze slaapplek arriveren heeft iedereen het erg koud en een half-warme douche maakt het er niet aangenamer op.

Warm werden we pas tijdens het eten, waar de verwarming aan stond.

We moeten nog 250 hoogtemeters voordat we boven zijn (Passo della Cisa) en dat bij een weertype dat niet in ons voordeel is. Het miezert uit de laaghangende bewolking bij een temperatuur van 10 graden. Ik merk dat ik goed hersteld ben van de inspanningen van gisteren en dat betekent dat het met de conditie nog steeds snor zit. Wel vraag ik mij onderweg regelmatig of wat voor meerwaarde al die nauwelijks begaanbare paden nu hebben. Ik ervaar deze tocht tot nog toe als een fysieke inspanning waar weinig ruimte is iets spiritueels. 

Na de klim volgt een afdaling van 21 km. De opstekende gure wind zorgt er dat we erg lang lang koud hebben, ook omdat de wolken steeds lager hangen. Het duurt lang voordat de zon, we zagen hem heel af en toe, definitief begint te schijnen en we de regenjasjes uit kunnen doen. Van de in het boekje voorspelde fraaie uitzichten hebben we niets meegekregen. In de ‘wolken’ heb je nu eenmaal slecht zicht.

Fysiek gaat het ook weer goed met me. De steun en ‘stralingen’ vanuit Nederland hebben hun uitwerking zeker gehad!