Ik vertraag mijn pas

21 mei 2017 - Santander, Spanje

Ik begin een zekere populariteit te krijgen onder de groep pelgrims die ik dagelijks, met name op rustpauzes en in de herbergen, ontmoet. Men wil op de foto met me en er wordt me al gratis bier aangeboden. De hollander die vanuit Amsterdam vertrokken is en bijna 70 jaar wordt, dwingt respect af!
Het is even leuk, maar ik zie het bijzondere niet zo. 

Vandaag een mooie route, nu eens niet langs de kust, maar door het binnenland, door bossen met eucalyptusbomen en langs beekjes en een heleboel vrij nieuwe houten trappen. Gelukkig is mijn mentale gesteldheid wel weer op 90 % en kon ik er ook van genieten.

Even over Joel, de vierde Fransman, die een paar dagen geleden met ons groepje meeloopt. Hij zag er patent uit; gezond en ontspannen. Zijn kleding was erg sportief. Dit laatste is nog steeds zo, maar van de rest is weinig meer over. 62 jaar en na een paar dagen al  zo vermoeid.

De herbergen in de afgelopen dagen waren resp. in de bovenverdieping van een station, in een oud schoolgebouw en nu in een vrij nieuw gebouw. Alle drie waren ze ok. Het enige waar ik aan moet wennen is het groot aantal pelgrims die de herbergen bevolken, ik schat zo'n 60. Ik zie ze niet allemaal onderweg, dan heb je geen idee dat het zo druk is. Inmiddels wel veel contacten gelegd met een internationaal gezelschap. 

16 mei, we naderen Bilbao. Wanneer we na wat forse klimmen in het dorpje Larrabetzu komen staat daar een bus die naar Bilbao gaat. Ik heb geen zin om langs snelwegen en het industrie gebied van Bilbao te lopen en besluit voor de laatste 13km de bus te nemen. Tevens houdt ik hier een rustdag. 

Gepland als rustdag, maar aan sightseeing ontkom je toch niet. Samen met de Fransen sta ik plotseling voor een treintje die een soort hellingbaan opgaat. Kenners weten dat ik daar voor geen goud in ga. Toch gedaan en gewoon de andere kant opgekeken en nog niet denkend aan de terug reis. Ik moet zeggen boven hadden we een prachtig uitzicht over de met smog overtrokken Bilbao.
Later bezochten we ook nog het Guggenheim museum.
Al met al toch een vermoeiende dag, maar wel zonder rustzak.

Terwijl ik dit schrijf wordt er op mijn kamerdeur geklopt en staat Hervé, de grappige, voor de deur. Hij vertelt dat hij naar huis gaat. Eerder schreef ik al over de vierde Fransman die bij het groepje kwam en daarmee een rol ging spelen bij de drie vrienden. De rollen werden gewijzigd en bondjes werden gesloten.  Ik zag het gebeuren en de spanning steeg. Nu kiest Hervé ervoor om de groep te verlaten. 
Ik vind het jammer en heb hem gevraagd er nog een nachtje over te slapen. 

Om drie uur vannacht vertrok Hervé met een taxi naar de luchthaven. In de eerste uren was het natuurlijk het gesprek van de dag, waaraan ik gelukkig, gezien mijn kennis van de Franse taal, niet aan deel hoefde te nemen. Vermoeidheid kwam in de gesprekken vaak voor. 
Al met al werd het niet echt een vrolijke dag. Het vertrek, de regen en het lopen langs drukke wegen was niet echt inspirerend. Zit nu in de herberg te Pobeña

Hoewel nog regen voorspeld bleef deze 19e mei droog. De stevige wind dreef de regenwolken de goeie kant op. We liepen vandaag weer langs de kust. Naast de vele mooie uitzichten waren er van die kleine bergpaadjes, die een ramp zijn voor mijn schoenen. De bergpaadjes waren vaak stijl en vol stenen die het nog aanwezig leer uit elkaar trekt. Mijn zolen hangen er nog steeds aan, maar daar is alles mee gezegd. Elke dag dat ik nog op deze schoenen kan lopen is meegenomen. Over een dag of 12 brengt José andere schoenen voor me mee. Red ik het of moet ik nog enkele dagen op mijn sandalen lopen?

Het plaatselijk café serveerde 's avonds enkel bocadillos, zo gaf de vrouw achter de Bar aan, maar na veel aandringen stapte ze toch de keuken in om terug te komen met een grote tortilla (voor 4 pers) en een salade, zodat we redelijk gevuld de nacht in konden.

De regen kletterde de hele nacht op het golfplaten dak achter de herberg en misschien door het ritme van die regen sliepen de pelgrims goed. Ook misschien omdat het rustig was in de herberg te El Pontarrón waar slechts vijf van de 14 bedden bezet waren.
Ik constateerde wat spierpijn in mijn linker been. Na enig nadenken moest dit het gevolg zijn van het lopen op de hellende rotsen. Ook vandaag voerde een groot deel van de tocht over de begroeide rotsen. Een aantal maken moest ik niet rechts van me kijken want dan speelde mijn hoogte vrees op. Soms waren de rotspaden ook gevaarlijk ivm gladheid.
Bij een van de beklimmingen vlogen een aantal buizerds boven mijn hoofd. Alsof ze zich zo op mij neer wilde storten. Het blijft voor mij een fascinerend gezicht. Dat geld ook voor de uitzichten op de rotspartijen en zeegezichten.
De route bracht met zich mee dat we het bootje moesten nemen tussen Laredo en Santoña, een welkome afwisseling!
In het plaatsje Angonos, dat in mijn boekje niet voorkomt, vinden we een kamer. Onze hospita doet ook nog de was voor ons.

Onderweg kwamen we onze Japanse pelgrim nog tegen. Nu reed ze op een fiets. Ze vond dit toch gemakkelijker! Later zou ze de fiets weer verkopen! 

Het lijkt wel of ik mijn pas vertraag, net alsof ik niet wil dat mijn tocht tot een einde komt. Een raar gevoel nu de eindstreep in zicht komt (nog wel ca 560 km!). 

Santander, de stad waar Frans, mijn mede pelgrim van het eerste uur, het vaak over had. Ik ben er nu naar op weg. Zoals gewoonlijk is de route naar zo'n grote stad niet echt interessant. Ik was dus wel blij dat de laatste 5 km over water ging. Was ook goed voor de afkoeling, want het weer was benauwd.
Onderweg werden we nog uitgenodigd voor een kop koffie in de refuge van Guërmes.

Foto’s

12 Reacties

  1. Rene marell:
    21 mei 2017
    Poeh he....je bent er bijna....snap dat je het gaat missen.....maar wij ook je prachtige verhalen en dus het meegenieten.....nog even!
  2. Marius Lokker:
    21 mei 2017
    Fijn te lezen dat het redelijk goed gaat. Ik geniet van je mooie verhalen, foto's en avonturen. Ons koortje gaat ook lekker, maar we missen je wel. Omdat Ajax speelt en dirigent Cees op vakantie gaat hebben we even "pauze". Hou je goed en blijf genieten!
    Hartelijke groet en sterkte met je schoeisel...
    Ga proberen een foto te mailen. Weet niet of je die kan ontvangen....
  3. Jean-jacques:
    22 mei 2017
    Wat een geweldig verhaal, het is telkens weer genieten en afwachten op het volgende verhaal. Je schrijft of de lezer het ook beleeft erg leuk. mooie verhalen mooie herinneringen.

    En je dwingt respect af!! ongeevenaard en zeker een inspiratie bron voor mij persoonlijk. Alles is mogelijk als je er maar in gelooft.

    Je bent er bijna en als ik nog even terug graaf en zo lang geleden is dat helemaal niet in Laren vertrok je met pittige buien die niet bij de tijd hoorde van het jaar. Maar het is goed te zien dat ze zon je begeleid.

    Kijk uit naar je volgende verhaal..

    Succes bikkel!
  4. 22 mei 2017
    Wat zijn wij ongelooflijk trots om naast zo'n sportieve buurman te wonen!!
    Nog even Ad en dan ben je er met José!
    liefs Jos en Mieke.
  5. Fien en Jan:
    22 mei 2017
    Opnieuw een fascinerend verhaal Ad. Het is allemaal zo herkenbaar. Het is wel duidelijk een heel andere route dan de Frances, zo blijkt. Verzorg je goed voor die laatste ruim 500 kilometer. Nog zo'n ruim 20 dagen, schat ik. Je bent een kei!! Groetjes van ons.
  6. Paul:
    22 mei 2017
    "Het lijkt wel of ik mijn pas vertraag, net alsof ik niet wil dat mijn tocht tot een einde komt. Een raar gevoel nu de eindstreep in zicht komt (nog wel ca 560 km!). "

    Dat hoeft ook helemaal niet broeder lief. Gewoon straks weer terug naar huis lopen. Iets unieks, dat doen de meeste pelgrims niet. Met zo'n prestaties kom je in het GBOR.

    Wandel ze, en luister naar je body.

    Liefs

    Paul
  7. Klaas en Lida:
    22 mei 2017
    beste ad ik heb grenzeloos veel bewondering voor je n ik geniet van je verhalen
  8. Evert:
    22 mei 2017
    Still going strong !
  9. Jan:
    22 mei 2017
    Ad, indrukwekkend. Zo ver van huis, al zo lang onderweg en nog zo'n stuk te gaan. Met zo'n gezondheid van lijf en geest gast je dat je lukken! Respect man!
  10. Luuk:
    23 mei 2017
    Hi Ad, you doing well and the last 560 km do you toch even.
    Keep smiling and what Paul said," listen to your body".
    2 more days and I'm off to China, sorry I'm not blogging.
    Groetjes Luuk
  11. Marijke:
    26 mei 2017
    Leuk om je te mogen volgen Ad. Wat een bijzondere reis en wat een prachtige verhalen. We missen je bij de Pendeldienst maar zijn hartstikke trots op je !We blijven je volgen en hartelijke groet van ons allemaal.
  12. Lennie Aarts:
    26 mei 2017
    Hallo Ad, hier weer een berichtje uit Tilburg. We lezen graag jouw verslagen en vinden het knap dat je zo'n tocht onderneemt. Hopelijk houden je schoenen het ,heel veel sterkte en een goede reis. Groetjes Ria en Lennie