Rome

25/10 Bolsena - Montefiascone 19 km

26/10 Montefiascone - Viterbo 19 km

27/10 Viterbo - Vetralla 18 km

28/10 Vetralla - Sutri 23 km

29/10 Sutri - Campagnano di Roma 24 km

Campagnano di Roma - La Storta 23 km

La Storta - Rome 20 km

Gisteravond barstte de regen los, dus moesten de regenjacks toch nog even aan op weg naar een restaurant. Maar vanmorgen was het weer droog al waaide er aanvankelijk een koele harde wind. 

Tijd om het koud te krijgen hadden we niet, want vanaf het begin moest er stevig geklommen worden. De route liep het eerste gedeelte veel door het bos, zodat we verstoken bleven van fraaie uitzichten. Af en toe konden we een blik werpen op het Lago di Bolsena.

Met al die klimmen op een rij voelde ik vermoeidheid in de benen. Italiaans vlak gaat nog goed, maar de steilere klimmen begin ik toch aardig merken.

In de buurt van Montefiascone komen we de eerste borden tegen met het getal 100. In deze omgeving wil iedereen pronken met ‘het is nu nog 100 km naar Rome’. Dus die 100 km moet met een behoorlijk korreltje zout genomen worden!

Slapen en eten bij de zusters in het Monastero is een belevenis, maar vooral goed verzorgd. Vijf pelgrims aan tafel is altijd weer goed voor leuke gesprekken. De Quenslander uit Australië was jammer genoeg een dissonant. (Van Luuk hoorde ik dat Quenslanders ‘dikke’ nekken hebben).

Vanuit het Monastero hebben we een prachtig uitzicht. De zon brand al aan de hemel nog voor we zijn vertrokken. 

De route voert ons eerst nog langs ‘hoogtepunten’ van de stad alvorens ons te laten afdalen over wegen die ruim 1500 jaar oud zijn. Na een lange maar niet al te steile beklimming volgt een langzame afdaling over vooral lange rechte wegen, zonder dat er een dorpje te bekennen viel. Het landschap is hier vrij vlak en groen. Zo af en toe doen een verzameling van huisjes en bomen ons nog herinneren aan Toscane. 

In Viterbo hebben we een appartement gehuurd, zodat we, voordat we de laatste spurt inzetten, nog kunnen wassen en uitrusten. Bij de supermarkt vertelde de informatrice alles over de beschermheilige van deze stad: Santa Rosa. Jaarlijks wordt er op 4 september een bijzondere activiteit georganiseerd, waar veel mensen zich uitsloven om een groot en vooral hoog beeld door de straten van Viterbo te sjouwen.

Soms heb je geen mooie uitzichten nodig om te kunnen genieten van de weg die gaat. Zoals vanmorgen toen de route kilometers lang over een holle, in tufsteen uitgehakte weg liep. De boomtoppen waren over de weg heen gegroeid, waardoor je onder een berceau liep. Zeer aangenaam, want het was al weer vroeg erg warm.

Daarna werd het allemaal wat minder mooi en veel zwaarder. Kleine veldwegen die op en neer gingen, bezaaid met veel stenen. Uitzichten op het vlakke land, akkers vol wintergroenten en olijf oogstende boeren. En dit alles in de volle zon.

In Vetralla slaan we, alvorens we even verderop bij de nonnen gaan overnachten, kamp op bij de eerste de beste Bar. In het Monastero wordt het hek tot de volgende morgen achter ons gesloten. Niets te doen daar en dus zo’n 4 uur wachten op het avondeten, dat prima in orde was.

Nog vier etappes. Het is raar, maar naarmate je dichter bij de eindbestemming komt, ga je toch aftellen, terwijl ik daar onderweg niet bij stil stond.

De zon schijnt al weer volop wanneer we op pad gaan. Ook vandaag is het net als al die andere dagen t-shirt en korte broeken weer. De etappe kan eigenlijk in tweeën beschreven worden. Het eerste gedeelte voerde ons voornamelijk door enorme plantages met hazelnoot-bomen. Mister Nutella was al langs geweest, zodat er weinig meer voor ons over was. De tweede helft liep door het bos in een dal en langs een riviertje. Het pad was één grote berceau. Twee keer moest het riviertje overgestoken worden, wat nog wel enig balanceren vereiste.

Het bos bestond uit veel kastanjebomen, die hun vruchten merendeels hadden laten vallen. Zo’n volle vrucht lijkt in eerste instantie op een klein egeltje. Elke keer dat ik er op trapte verwachte ik dan ook het stervensgeluid van een jong egeltje te horen. Het bleef bij kraken, wat niet het geluid was dat ik voorstelde.

Over dieren gesproken. Vanmiddag zag ik mijn eerste slang (ca. 1 meter lang) in het wild. Toen hij mij zag maakte hij zich uit de ‘voeten’.

Het Monastero was pad om 15.30 uur open en toen het zover was, moesten we nog een uur wachten voordat men kon zeggen of er plaats was. Daar had ik geen zin in en belde iemand anders. Binnen een poep en ....  was alles geregeld.

Geluid van autoverkeer en vliegtuigen. We naderen een grote stad. Het is nog knap dat men tussen al die wegen nog een redelijk beloopbaar pad hebben opgespoord. Verheffend was het overigens niet.

Aangekomen op de plaats van bestemming bleek dat we met het appartement opgelicht waren. Louche figuren stonden ons op te wachten en we moesten nog even wachten ivm de politie(?). Het appartement zelf had geen douche en ook de bijbehorende twee bedden ontbraken. Ik ben rechtsomkeert gegaan en iets anders geregeld.

Naar mate we Rome naderen wordt het steeds moeilijker om een slaapgelegenheid te vinden. Misschien hoort dat er bij, nog even lijden 😜

Ik wil nu niet alleen zo snel mogelijk in Rome zijn, ook mentaal heeft zich een omwenteling voltrokken: de weg moet erg makkelijk zijn, bij voorkeur een beetje aflopend. Nu de route naar La Storta werkte hier beslist niet aan mee, zodat het toch een beetje afzien was. Gelukkig was de route ook nog een beetje aangenaam, echter zonder oh’s en ah’s. 

De zusters waren erg aardig en de slaapplek best ok voor een pelgrim. En, we werden niet opgesloten!

De laatste wandeldag. Iedereen is een beetje uitgelaten, wat overigens snel voorbij was door de weg die wij liepen. Die weg was de Via Trionfale. Van triomf was geen sprake. Geen klappende en meelijwekkende toeschouwers, maar auto’s en nog eens auto’s, waar enkele bestuurders een hobby hadden om pelgrims van de weg te rijden. Dat we om even over twaalf op het Pietersplein stonden is alleen al een kaarsje opsteken waard.

Nu nog even geen luxe, maar logeren bij een of ander kerkgenootschap, waar we in ieder geval twee nachten kunnen blijven op een slaapzaal!

In de komende dagen laat ik de afgelopen tijd rustig op mij inwerken. Een laatste blog zal hierover gaan. Één conclusie kan ik wel vast trekken en dat is dat ik uitzonderlijk mooi weer heb gehad. 3 dagen een heel klein beetje miezer en dat was het!