De Povlakte

27/9 Vercelli - Nicorvo 25 km

28/9 Nicorvo - Tromello 23 km

29/9 Tromello - Pavia 30 km

30/9 Pavia - St. Cristina e Bisonne 24 km

1/10 St. Cristina e Bisonne - Corte S.Andrea 20 km

De hospitalero zet ons weer op de route. Aardige mensen daar. Ze kookten voor ons en ons is in dit geval 9 pelgrims: 2 Fransen, 3 Belgen en 4! Hollanders. Leuk om samen met al die diversiteit te eten!

Ik bekijk al enige dagen het landschap in zijn wazige vorm. Het heeft ook wel wat en de beelden blijven zo ook interessant. Misschien rolt er nog eens een schilderij uit.

De route voert ons wederom over lange rechte dijken tussen de rijstvelden. Voor de pelgrim hebben ze deze dijken vol gegooid  met grof grind. Zeker om het lopen te ontmoedigen. Ook nu weer houdt een aangeven pad plotseling op en moeten we over een sluismuur lopen om een nieuwe weg te vinden.

Hier en daar wordt de rijst reeds geoogst. De imposante machines scheiden in dit geval het kaf van de rijst.

In Nicorvo staat een mevrouw, Francesca, ons reeds op te wachten. Ze dirigeert ons eerst naar de kerk voor een stempel en daarna brengt ze ons naar de slaapplek, waar we best tevreden mee zijn. Het gehucht had ook nog een goed restaurant met hele goede pizza’s.

De lange dijken worden nu afgewisseld met landbouw weggetjes en graspaden. Deze afwisseling maakt het lopen toch wel minder vermoeiend. In de open vlaktes is het vrij warm nu de zon na een aantal dagen de strijd met de ‘mist’ heeft gewonnen. Nu het broeierig is, hebben we veel gezelschap van vliegen en muggen. Ook dat hoort er bij!

In Mortara loop ik met mijn arm tegen een ‘uitstekend’ verkeersbord. Niet leuk, maar gelukkig is de snee niet al te diep en heb ik eerste hulp ter plaatse van mijn eigen pleegzuster bloedwijn.

Ook nu worden we in Tromello opgewacht en wel door Carlo. Met zijn vouwfiets gaat hij voor naar zijn woonhuis, waar we worden voorzien van koel water en een diploma inclusief speldje. Wanneer hij de tijd rijp acht brengt hij ons naar de slaapplek. Hij komt ons om 19.00 ophalen om ons naar een restaurant te brengen. Terug van weggeweest blijkt er een disco onder onze slaapplek te zijn. Mijn oordopjes doen ook nu waar ze voor bedoeld zijn.

Het lijkt wel zomer; strakblauwe lucht en een temperatuurtje van 27 graden. De vliegen en muggen laten we in de steek wanneer we even niet tussen de mais- en rijstvelden lopen. Af en toe lijkt het hier wat dat betreft wel op Australië.

In verband met de hitte en afstand zijn we vroeg vertrokken met een half ontbijtje. Na vijf kilometer kunnen we het aanvullen. Gelukkig liggen er vandaag wat dorpjes op de route, zodat we nogmaals kunnen aanleggen voor een cola en ook in een dorpje onze eigen lunch kunnen opeten (buiten een dorp is dit in verband met de vliegen onmogelijk). 

Op een deel van de route ligt er een fietspad langs de weg, zodat we ongestoord kunnen lopen. Aan diezelfde weg komen we een restaurant tegen, waar we de patroon vroegen of we ook iets te drinken konden krijgen (dat is hier namelijk niet de gewoonte). Hij was welwillend en bovendien erg sympathiek om hier niets voor te rekenen. Soms helpt het als je versleten wordt voor een pelgrim!

Van veraf zien we Pavia al liggen, maar het duurt nog twee uur voordat we de loopbrug oversteken om uiteindelijk bij een of andere appartementencomplex te belanden waar we voor één nacht iets geboekt hebben. Prima plekje overigens!

Voor José was dit voor dit moment haar laatste dag. Morgen dus weer alleen op pad met de drie Belgen.

Weer even wennen zo zonder José, maar over een dag of twaalf komt ze weer een stukje meelopen samen met Rita de vrouw van Gilbert.

In de kerk van St Petro halen we nog een stempel van Pavia, doen wat boodschappen en gaan op weg. Het is wederom heerlijk zomers weer, dat ons in de loop van de dag parten gaat spelen.

De weg is voor driekwart goed te belopen en het lopen gaat dan ook voor de wind. 

Het vlakke landschap is goed voor de benen, maar mist hoogtepunten om op de foto vast te leggen.

Het laatste deel van de tocht voert ons door maisvelden al of niet geoogst, maar één ding is zeker, het is daar heel erg heet! De kerktoren die we op een zeker moment zagen liggen wil maar niet dichterbij komen. We lopen in een soort labyrint en er wordt een beroep gedaan op onze mentale krachten.

Ons onderkomen ligt naast de kerk en hier ontmoeten we een Belgische dame, twee Hollanders en twee Engelsen uit Wales. Het is hier sober, maar een bed is een bed! 

Loop je al dagen door de Povlakte en nog geen ‘Po’ gezien. Maar, vandaag gaat het gebeuren! Het is nog wel een kilometer of 15 lopen over dijken, die mij herinneren aan de dijken langs de Lek. Er is echter één groot verschil, hier ligt er grof grind op in plaats van asfalt.

De schoenen beginnen gebreken te tonen. Omdat er wat naden los zijn, zijn ze zeker niet meer waterdicht. Het lichaam doet ook mee met de slijtage. Ik voel af en toe een zenuw rond mijn heup, iets wat ik niet zou moeten voelen, maar met al die ongelijke paden is het geen wonder. Geen idee ook hoeveel ik nu al gelopen heb. Ik schat zo rond de 1000 km. 

Inmiddels oktober. Ben benieuwd wat deze maand weer zal brengen.