Langs akkers en door gehuchten

Overnachtingsplekken, de één is de ander niet! Je hebt er van die pareltjes bij: hartelijke ontvangst, alles schoon en een mooie keuken. Dit alles helpt bij het herstellen. Ook nog even lekker slapen (de oordoppen waren wel nodig, want de herberg ligt aan een drukke weg) en je kan weer fris op pad. De bakker was de eerste halte. Eindelijk weer eens vers brood!

Al met al wegen de rugtassen inmiddels een paar kilo zwaarder: 2 liter water en voedsel.

In deze regio was er van oudsher mijnbouw. Herinneringen in de vorm van relikwieën en attributen komen  regelmatig voorbij.

Onderweg passeerden we velden met lijnzaad, aardappels,  koolzaad, mais en bieten. Verder werden we verrast door jonge fazanten!

In Amettes, de stad van St Benoit, logeren we op een boerderij. Colette de gastvrouw regelt en passant twee overnachtingen.

Na het ontbijt nemen we afscheid van Carolien. Zij neemt vandaag een andere en langere weg. Het is erg warm, met name de eerste 10 km wanneer we door het open veld banjeren. José heeft het moeilijk, maar gelukkig dient zich een mooie plek aan om languit in het gras te gaan liggen. In het tweede deel lopen we door een stuk bos en dus veel meer schaduw.

Als we bij ons onderkomen aankomen is er niemand thuis. Even bellen dan maar. Staat even later de buurvrouw voor onze neus. Er is een misverstand: we werden een dag later verwacht! Geen probleem verder, we eten en ontbijten bij de buurvrouw. Dat ontbijten moet dan wel om 6.30 uur. De morgenstond heeft goud in de mond! Al hoewel, er wordt onweer verwacht!!!!!

Een kleine wijziging: het ontbijt was nu om 7.45 uur. Voor ons was het leuk te horen dat wij de eerste bezoekers waren op deze nieuwe locatie.

Na het noodweer vannacht was het inmiddels droog. 

De eerste kilometers voerde de route over een oude spoorlijn, welke inmiddels verworden was tot één lange berceau. Hoewel het broeierig was, was dit aangenaam lopen. Daarna was er veel afwisseling van akkers, waar we een nieuw akkerbouw product zagen (peultjes), kleine gehuchten en bos. 

De uitgestrekte akkers, met in het landschap de bekende watertorens, blijven fascineren. Jammer dat de schoonheid vaak ontsierd wordt door windmolens! 

In één van de gehuchten was zelfs nog een kolenboer actief. Bij ons ondenkbaar tegenwoordig. De mannen rookten er ook nog bij. Ach ja, dat maakt voor de longen toch ook niets meer uit 😜.

Nu overnachten we weer in een kasteel, althans we hopen dat de gastheer nog komt. We liggen nu al zo’n drie uur in de tuin te wachten!

Drie uur werd 4 1/2 uur, maar we hadden een kamer en later een ‘pelgrimsmenu’. Een bijzondere plek: naast het kasteel met bewoners van een ander ‘soort’, is er in de tuin een replica van de grot van Lourdes. Hier worden tochten vanuit de naburige gemeenten naar georganiseerd voor mensen voor wie Lourdes zelf om wat voor reden niet haalbaar is. De ‘barones’ haalt hoogstpersoonlijk liters ‘heilig’ water uit Lourdes en verdeelt dit over talloze flesjes. De ‘pelgrims’ krijgen ieder zo’n flesje mee. Uiteraard met de bedoeling dat je ergens van geneest. Helaas lieve vrienden kregen wij voor jullie geen flesjes mee 🥲.

De ‘baron’ had een route voor ons uitgestippeld, welke wij niet konden negeren, en door de tuin gingen wij op weg. We werden niet alleen verrast door twee reeën, maar ook door de modder (het had afgelopen nacht aardig geregend) en het pad dat wij zelf moesten maken en waardoor we tot aan onze liezen zeiknat waren. Maar dat niet alleen, we waren behoorlijk aangeraakt door dovenetels!

In Acq was een bakker en een café, waar we met koffie en gebak een klein beetje Ad zijn verjaardag vierden. Vanaf dit punt worden we langzaam geconfronteerd met het oorlogsverleden in deze streek. De kathedraal van Arras was helaas gesloten, maar het aangrenzende park was ook de moeite waard. 

De laatste 4 km lopen we over een oude weg die naar St. Quentin leidde. Vandaag hebben de luxe genomen van een hotel.

Vannacht hadden we beiden last van de gevolgen van de aanraking met de dovenetels! Slapen was derhalve even wat minder.

Zo’n gps werkt prima, maar je moet hem niet blindelings volgen. Vanaf ons hotelletje geeft hij aan dat we km’s terug moeten lopen om weer op de route te komen. Daar hadden we andere ideeën over. Met wat klauterwerk en durf zaten we toch sneller op de route.

We lopen tussen aardappels en tarwe van dorp naar dorp, waarin geen enkele winkel meer te vinden is. Ondanks de weeromslag blijft het droog en is het zelfs ideaal wandelweer. 

De bermen zijn begroeit met wilde bloemen. Het is een prachtig gezicht. 

Morgen zal de derde lange etappe op rij worden. Dit is noodgedwongen omdat er nauwelijks een slaapplekje te vinden is. Bij aankomst gelijk de supermarkt maar even geplunderd, want ook morgen zijn er onderweg geen foerage mogelijkheden!

We dalen af naar de Somme of te wel het Kanaal van de Somme, zo staat het in ons boekje aangegeven. Maar eerst gewoon weer door de akkers banjeren. De enige variatie in het begin zijn de wegen waarover wij lopen; soms over asfalt, soms over ouwe landweggetjes, wel of niet veranderd in een modderpoel door de regen in de afgelopen nachten. Zo lopen wij van dorp naar dorp. We komen langs steeds meer kerkhoven. Als je je bedenkt wat voor ellende zich hier heeft afgespeeld, word je daar niet vrolijk van. In Moislains is zowaar een café dat ook nog open is. Ook is hier een school met aparte ingangen voor jongens en meisjes!

En dan kruisen we het kanaal van de Somme en lopen er ook een tijdje langs. Hier zijn meer bomen en minder akkers. In Péronne slapen we in een herberg, met stapelbedden, waar we het rijk alleen hebben!