Uit: Laarder Courant de BEL van 23 februari 2017

(Afgelopen donderdag verscheen dit artikel in De Laarder Courant de BEL. Het artikel ook gekopieerd en als foto toegevoegd)

Laarder loopt in z’n uppie naar Santiago de Compostella in Spanje

Ad Laney (69): ’Ik denk dat het onuitwisbaar is’

LAREN: Voor Nederland heeft hij zijn overnachtingengeregeld, maar wat er daarna gebeurt laat hij op zich af komen. De 69-jarige Ad Laney uit Laren hoop top 18 juni -zijn 70ste verjaardag -  te arriveren in Santiago de Compostella (Spanje). „Maar ik richt mijn schema er niet op, dan zet ik mezelf onder druk. Ik wil het laten afhangen van hoe ik me voel.”

De Laarder wil wel uiterlijk 3 juli op de plek van bestemming te zijn, want dan gaat hij samen met zijn echtgenote José twee weken als vrijwilliger aan de slag in de ’Nederlandse huiskamer van Santiago’, een plek waar wandelaars een kopje koffie krijgen en een praatje kunnen maken. „Dat hebben we eerder gedaan en dat is ons goed bevallen.”

Staf

Laney heeft zin in zijn pelgrimswandeling. De bepakking staat klaar in de keuken, aan de kapstok hangt zijn lichtgewicht -opvallend oranje-donsjasje wat speciaal voor deze wandeling is aangeschaft. Verder neemt hij naast zijn telefoon, routeboekje, wat kleding en een slaapzak ook zijn stok mee. „De pelgrimsstaf is veel makkelijker dan twee stokken”, zegt hij. „Deze is altijd op lengte, of je nu klimt of daalt.”

Intens

De route is Laney niet geheelonbekend. Stukken heeft hij samen met José al drie keer gelopen of gefietst. Maar dit jaar besloot de Laarder in zijn 70ste kroonjaar er alleen op uit te trekken. Veel mensen maken deze tocht om te helen; de confrontatie met zichzelf aan te gaan. Daarvan is bij Laney geen sprake. Deze sportieveling is niet met nare gedachten belast. „Het is de ene voet voor de andere zetten. Daarnaast meditatief, waarbij je helder over dingen kan nadenken. Je accepteert het leven zoals het op dat moment is. Ik houd van de rust en de stilte, dat fascineert me.” Bijzondere ontmoetingen hoopt hij ook weer te krijgen. „Soms is het een irreële wereld, maar iedereen is open en de verhalen zijn heel intens.” Aan eerdere camino’s heeft het echtpaar goede kennissen in Duitsland over gehouden. Nog steeds bezoeken zij elkaar tweemaal per jaar.

Onuitwisbaar

Het vertrek staat gepland voor dinsdag 28 februari. Zijn eerste stempel haalt hij die dag om 09.00 uur bij pastoor Vriend. „Hij zal de klokken laten luiden en het Pelgrimsgebed opzeggen. Vriend weet dat ik niet katholiek ben, maar dat maakt hem niet uit.” Echtgenote José haakt tussentijds tweemaal aan. De eerste keer in Midden-Frankrijk (’dan neemt ze ook m’n korte broek mee’) en in Gijon om samen langs de Spaanse kust het laatste stuk af te leggen. In beide gevallen duurt de tocht voor haar dan drie weken. „Ik zou langer willen, maar dan kom ik mezelf tegen en word ik een last voor Ad”, zegt José eerlijk. En hoewel José tegen Ad’s vertrek opziet, kan Ad zelf niet wachten: „Ik denk dat het onuitwisbaar is. Dat stel ik me zo voor.”

Jacqueline Roest