Col du Grand Saint Bernard

15/9 Martigny - Orsières 20 km

16/9 Orsières - Bourg-Saint-Pierre 14 km

17/9 Bourg-Saint-Pierre - Col du Gr-St-Bernard 13 km

18/9 Col du Gr-St-Bernard - Aosta 29 km

19/9 Aosta - Chatillon  30 km 

Gisteren was het na aankomst ‘knallen’. Eerst was er een opmerking van mij, die ze even aan het denken zette, daarna kwam de reactie van Gilbert, nadat hij zijn telefoon kwijt was: hij ging naar huis en ook zijn andere opmerkingen (meer kreten) waren niet slim. Het leek echt op reacties van een verslaafde, die zijn drank niet kan vinden, zijn hash niet kan vinden of, in dit geval zijn speeltje kwijt was.

Leuk was het allemaal niet, maar het liet wel duidelijk zien hoe vermoeid iedereen was.

Het terugvinden van zijn mobiel ging gepaard met allerlei excuses, etc. en ‘s avonds kon/mocht ik gewoon weer zijn wonden verzorgen.

De emoties van gisteren waren niet goed voor een gezonde nachtrust. Iedereen voelde het nog aan zijn lichaam. Het was dan ook begrijpelijk dat iedereen mijn voorstel accepteerde om niet het pad op te zoeken, dat niet geschikt was voor mensen met hoogtevrees. We kozen voor een alternatief.

Vanaf Bovernier kregen we een bospad voor de kiezen dat we niet gauw zullen vergeten. Het was enerzijds spoorzoeken en anderzijds klauteren over boomstammen en rotsblokken. Gelukkig werd  het na het dorp Sembrancher wat rustiger, maar de steile weg vanuit het dorp, na een kleine rustpauze, deden mijn bovenbenen toch enigszins exploderen. 

In Orsières vinden we net als gisteren onderdak bij de parochie. We slapen op een matras op de grond, maar alle voorzieningen zijn er en alles is schoon. Hotel Terminus biedt hier zelfs een pelgrimsmenu aan.

Ik heb niet echt lekker geslapen. Misschien wat spanning voor de beklimming. De geest wil nog wel, maar de benen zijn vermoeid. 

Onderweg vraag ik me af wat voor prestatie die kleine beentjes van mij niet moeten leveren. Ik heb respect voor ze!

In het kapelletje hoor ik een stem die zegt: “waarom doe je dit jezelf aan”.  Ik weet echter, dat wanneer ik op de top sta, ik alleen nog maar de euforie voel en het lijden allang weer vergeten ben.

Gelukkig heb ik een goede conditie zodat ik snel herstel en wanneer ik me even rust gun, ik van de omgeving kan genieten. Tijdens de beklimming worden we niet gespaard. Het is niet alleen de hele tijd omhoog, maar het klauteren over rotsblokken en boomstammen hoorde er gewoon weer bij. Tot slot nog een serieuze omleiding omdat ons pad geblokkeerd was door een kleine aardverschuiving.

In Bourg-Saint-Pierre wacht ons een weer prima ruimte tegenover de kerk. Eten doen we in de nabij gelegen Auberge.

Klaar voor de weg naar de top. Het is zwaar. Ik heb moeite met de smalle uitgeholde paadjes, waarop ik mijn evenwicht steeds verlies. Het is hetzelfde gevoel alsof ik door een tunnel rij. 

We stoppen vaak om uit te rusten en foto’s te nemen. Heb ik ook wel nodig. De rotspaden zijn soms zo steil dat ik achterover dreig te vallen. Tot een bepaald percentage kan ik het nog redelijk aan, maar daarboven moet ik het van mijn karakter hebben. Het ademen wordt, naarmate we hoger komen, steeds moeilijker en steeds vaker struikel ik bijna: worden de stenen steeds hoger of til ik mijn benen steeds minder hoog op? 

Na ruim vier uur zie ik onze hospice. Nog een paar honderd meter steile-wandrace en ik sta voor het bord “Col du Gd-St-Bernard alt 2473 m”. Moe, maar voldaan!

Het is guur, dus het jasje gaat aan. Vandaag 2000 hoogtemeters afdalen. Ik voel me redelijk hersteld wanneer ik aan de afdaling begin. Het valt niet mee. Ik kan geen snelheid maken, daarvoor is het vaak te steil en de ondergrond te rotsachtig. 

Wanneer we de boomgrens naderen verdwijnt de wind en kunnen de jasjes uit. Warm wordt het zelfs.

Het middenstuk is redelijk vlak en loopt langs een rivier. Ook dit is mooi. 

Zo rond Rignon gaan we weer dalen. Het is duidelijk dat de drie dagen klimmen niet alleen nog in mijn benen zit, maar ook in mijn hoofd.De laatste kilometers zijn dan ook zwaar. 

In Aosta wacht een prima en goedkoop hotel op ons en ‘s avonds een heerlijk pelgrimsmenu!

Ons hotel ligt ongeveer 1,5 km van de route, dus dat komt er vandaag nog bij. Uit de laaghangende bewolking miezert het. Tijd voor het regenjasje, dat echter na de eerste beklimming al snel weer uitgaat. De route voert ons door het Aostadal met bergketens (reuze jongens) aan weerszijden. Het is de hele dag klimmen en dalen (we moeten langs al die oude  kastelen 😭) en hebben steeds een prachtig uitzicht op het dal onder ons. 

Op het laatst hadden we een keuze mogelijkheid: 1) langs de autobaan, 2) met de bus en 3) een weg hoog boven de weg met enkele stevige klimmen. Het werd ‘natuurlijk’ drie, iets waar niet iedere Belg blij mee was 😂.

Aangekomen in Chatillon wachtte, in hotel Rendez Vous, een rendez-vous met José. Dat is nog eens een aankomst!