Camino del Norte

Tegen openingstijd voor de deur van het postkantoor. De postmadame vertelde na enig zoeken dat er geen pakje voor me was en verwees me naar het postkantoor principale. Ze wilde niet voor me bellen en vragen of het pakje daar was. Weer twee kilometer extra lopen en tot mijn ergernis was het hier ook niet. De drie overgebleven postkantoren heb ik niet meer bezocht. Ik koop wel ergens een gids.

Na zo'n 6 km kon ik eindelijk aan de route voor vandaag beginnen. Naast een gps-route moest ik het doen met de eventuele markering. Het begin was hoopvol met een paal vol pijlen. Over de gehele dag genomen waren er geen pijlen of liepen de pijlen niet parallel met de gps-route. Desondanks heb ik mijn weg gevonden, al waren de wegen soms erg druk en soms met hekken (bij het vliegveld) afgesloten, zoals bij een vliegveld. Een pijl is echter een pijl en wijst hij rechtdoor dan ga ik rechtdoor, dus ook wanneer er een hek staat met verboden toegang. 
Voor het eerst zag ik de zee tijdens mijn picknick en opvallend waren de gekleurde huizen in dit Baskenland. Verder was het wel een hele overgang van het binnenland naar de kust met al zijn badplaatsen.

In Saint Jean de Luz vond ik met behulp van het Toeristenbureau nog een hotelletje. Na 33 km had ik geen puf meer om nog verder te gaan.

Dinsdag 10 mei. Ik kom met de boot in Spanje aan. Boot is wel een heel groot woord voor een pontje dat vaart tussen Hendaye en Hondarribia en er een minuut of vijf over doet. Na al die weken door dat immense Frankrijk was ik niet meer bezig met Spanje en nu in één keer ben ik er. Wauw! 

De weg was iets makkelijker te vinden dan gisteren. Merendeel liep ik over een smal paadje langs een wat grotere weg, dat om sommige plaatsen glad en modderig was vanwege de regen. Dat mijn schoenen door wat scheuren hier en daar niet meer waterdicht zijn was dan ook goed te merken, bovendien zitten ze nu wat ruimer. Halen zij Santiago wel?
Het lopen langs de kust neemt met zich dat het op een neer gaat; lange klimmen en lange afdalingen. 

Morgen begint mijn derde fase van mijn tocht, de Camino del Norte en ook het echte klimwerk op weg naar San Sebastiaan!
In Hondarribia een gids gekocht van de Camino del Norte, een nogal uitgebreid en zwaar boek, maar iets anders was er niet en het is toch wel makkelijk om een gids te hebben.

Mijn eerste echte 'k'-dag. In mijn slaap overviel me onzekerheid, over onder andere de route. Ik mis mijn routeboekje in het Nederlands en verder is er niemand meer aan  mijn zijde om te overleggen. Slecht geslapen dus! Na een kilometer of twee stevig klimmen zie ik twee dames die een man aan het reanimeren waren. Pffff, het zag er niet goed uit! (Inmiddels heb ik gehoord dat hij overleden is).Ineens sloeg ook de angst toe van het alleen zijn; niemand om mij te reanimeren! Later haal ik drie Fransen in en besluit, zonder het aan hun voor te leggen, de rest van de route bij hun te blijven. Dat ik niet van hun conversatie mee kreeg neem ik op de koop toe.

Een zware etappe was het met veel mooie uitzichten, die me echter niet zo opbeurden. Bij het VVV van San Sebastiaan kreeg ik te horen dat de herberg (Jeugdherberg) nog 40 min lopen was. Tot overmaat van ramp begon het keihard te regeren. Kortom, het was weer een mooie dag!?

In de jeugdherberg maak ik kennis met 3 'bejaarde'  Franse mannen. Ze nodigen me uit om morgen met hun op stap te gaan. De nacht die volgt is nog niet top maar wel ontspannen. Met 2x Hervé en Daniël ga ik ontbijten in een café vlak bij de herberg. 
Hoewel ik een bertje buiten gesloten ben door de Franse taal - ze praten ook geen woord buiten de grens - doen ze er van alles aan om me erbij te betrekken. In mijn hoofd voel ik me langzaam beter worden. Fysiek gaat het goed.
De weg langs de kust is mooi - je kan de hele dag wel foto's nemen - maar op den duur toch wat eentonig. 
Bij aankomst in Zanautz blijkt de jeugdherberg vol te zijn (zeker niet door de pelgrims) en via het VVV slapen we nu in een soort Hostel. Ik deel de kamer met één van de Hervés, de meest grappige. De stempel werd voorzien van de datum 12 mei. Zo ver zijn we dus alweer!

Het heeft vannacht heel hard geregend, zo hoorden wij op ons benauwde zolderkamertje. Het was er zo benauwd, dat ik zo'n beetje mijn bed uitdreef. In de koelte langs de kust, waar heel veel fietsers het zelfde parcours aflegde. Sinds enige dagen ook een relatief vlak gedeelte, wat in de rest van de dag geheel te niet gedaan werd door de stevige klimmen. 
Mijn mentale gesteldheid is op deze 13e mei aan het beteren en dat hielp beslist om redelijk fris in de herberg te Deba aan te komen. In deze herberg was mijn slapie van het stapelbed Suzan, een Nederlandse. 

Moederdag, 14 mei. Even naar José gebeld. Altijd weer fijn om elkaar te spreken. Ik had de afgelopen nacht slecht geslapen. Niet alle pelgrims zijn even sociaal, waardoor ik vaak wakker gehouden weg door licht en tocht. Het te weinig aan slaap vertaalde zich direct in de eerste kilometers. Pap in de benen. Later hervond ik mezelf. Het is wel zo dat ik uitkijk naar een goed moment voor een rustdag.  
De herberg in Markin-Xemein ging gelukkig om 15.oo open zodat ik wat kleren onder de douche mee kon nemen en eindelijk wat conversatie plegen met Engels sprekende personen.