We zijn begonnen

Thérouanne, 14 juni 2021

Vier buitenlandse treinen maar niemand vroeg om een vaccinatiebewijs. Hoezo spelregels!!

Aangekomen in Calais werd al gauw duidelijk dat het lopen met een rugzak geen sinecure is: met al die trappen omhoog voelde je dat er spieren aan het werk waren waarvan je het bestaan al lang vergeten was.

De eerste dag moesten we eerst op zoek naar de route, die we na ongeveer 8 km kruisten. Alles door de stad (alle begin is moeilijk), maar vanaf hier werd het landelijk en was er zowaar ook koffie. Slapen in een Château gebeurt ons niet elke dag. Vandaag hadden we het na 22 km wel verdiend!

Voor de tweede dag op rij begon de dag bewolkt en klammig en ook vandaag brak de zon rond tienen door. Gisteren leverde dit laatste Ad wat verbrandingen op. Vandaag waren we beter voor bereid. 

Het landschap wordt wat interessanter, met zijn kronkelende paden in een heuvelachtig landschap. Dit laatste levert vanzelfsprekend het nodige zweet op.

Voor ons overnachtingsadres hebben we heel veel moeite moeten doen, maar het is het beslist waard! Morgen 13 juni slapen we bij de nonnen. Moet kunnen!

De zon schijnt uitbundig op deze zondagmorgen. De omgeving is agrarisch, het is hier de graanschuur van Europa, maar misschien is dit het al niet meer. Alles verandert tenslotte. Het is stil. De geluiden die we horen zijn van de vogels en een traktor in de verte. De hazen die om wat voor reden achter elkaar rennen maken ook al geen geluid. Zelfs de kerk in een gehucht heeft zich aan de stilte onderworpen. Kortom, een omgeving zonder prikkels! Ideale omstandigheden om de drukte in het hoofd achter ons te laten. Ondertussen stijgen we (naar bescheiden hoogte) en dalen. 

Zuster Lucia laat even op zich wachten,maar dat is geen probleem op het bankje in de schaduw. In de tuin wordt er een mis opgevoerd in verband met een nieuwe bisschop. Het is een drukte van belang. Zuster Lucia wijst ons de kamer en stempelt onze passen. Vanavond wordt er gegeten in de kerk!!! 

Ons verblijf in de Abbaye Notre-Dame deed ons weer beseffen hoe sober het leven kan zijn. Voor de asceten was het een summum: o.a. slapen op een soort spijkerbed. Het lichaam dacht hier echter anders over! Gelukkig herstelde het door beweging en de warme temperaturen.

Onderweg zijn betekent in deze fase, naast het regelen van een slaapplek, ook het organiseren van voedsel. Hierbij moeten we soms twee dagen vooruit denken, omdat er simpel weg geen winkels of restaurants zijn. Gelukkig kunnen we hier en daar zelf koken.

Het landschap lijkt hier en daar vlak, maar met het plotseling verschijnen van een kerktoren, worden we al snel uit de droom geholpen. Mooi is het landschap met zijn uitgestrektheid in ieder geval wel! Mooi is vandaag ook onze herberg, waar we ons ingeslagen voedsel gaan bereiden en samen met pelgrim Carolien uit Zwitserland, gaan opeten.