De Aosta vallei

20/9 Chatillon

21/9 Chatillon - Verrès 21 km

22/9 Verrès - Pont St Martin 18 km

23/9 Pont St Martin - Ivrea 21 km

24/9 Ivrea - Viverone 19 km

25/9 Viverone - Santhìa 15 km

26/9 Santhìa - Vercelli 26 km

De rustdag in Chatillon werd een echte rustdag; laat ontbijten, naar de wasserette, koffie drinken, lunchen, siësta, weer wat eten en vroeg naar bed. 

Nu José er is, worden de verhoudingen met de Belgen wat anders. Het is nu meer Holland-België.

Na zo’n rustdag is het weer even zoeken naar een goed ritme en dat werd er niet makkelijker op door de pittige stijging in de eerste kilometers. Het duurde dan ook een kilometer of zes voordat ik voelde dat een dagje rust me goed had gedaan. Vooral voor José was het begin erg zwaar, gelijk van die steile klimmen!

Doordat het weer een beetje heiig en bewolkt was, werd een deel van het uitzicht aan het oog onttrokken, met name het bovenste gedeelte van de bergreuzen. In plaats daarvan viel het oog des te meer op de kleine dorpjes met veel ruïnes. 

In het tweede deel van de route liep het pad langs de brede rivier Dora Batea. Het was weer heel anders dan het lopen op de flanken van de berghellingen, maar niet minder mooi!

In Verrès vinden we een jeugdherberg waar we ook kunnen eten. Morgen gaan we richting Povlakte!

Dat had ik dus blijkbaar graag gewild, maar de Povlakte begint een dag later. We lopen vandaag dus nog in de Aosta vallei en zoals al vaker gezegd, deze vallei is prachtig.

Na een goede nachtrust weer op pad voor een wisselend parcours; Eerst weer langs de rivier de Dora Batea om daarna de flanken van de bergen weer op te zoeken, met een aaneenschakeling van pittoreske dorpjes.  Volgens mijn boekje is het hoogtepunt van de dag een historisch stuk weg met Romeinse kasseien. Ik werd er niet echt warm van! Wel van de koffie onderweg. 

In Pont-Saint-Martin, ons eindpunt van vandaag, hebben we voor een nacht een huis gehuurd. Op weg er naar toe, werd duidelijk dat het huis boven op een heuvel lag! We moesten dus nog 1 km steil om hoog! 

Het is de laatste heuvelachtige etappe voordat we aan een aantal min of meer vlakke etappes door de Povlakte beginnen. We gaan de bergen verlaten.

De benen kunnen alweer een beetje ontspannen wanneer we over relatief vlakke wegen lopen. Des te meer doen ze pijn wanneer we toch nog enkele steile klimmen voorgeschoteld krijgen. Dat zijn dan ook de ‘hoogtepunten’ van de route, die verder vrij saai was. Deze saaiheid werd doorbroken door Hugo en JP, die weer eens even wat anders gingen doen en daarna de verkeerde weg namen. Telefonisch bracht ik ze weer naar de goede route en nadat we elkaar weer ontmoet hadden kon ik het niet laten hen een klein beetje de les te lezen (iets over ongerustheid en verantwoordelijkheid). Ik geloof niet dat het kwartje helemaal viel. 

In Ivrea ligt onze slaapplaats naast een wildwater kano baan. Het veroorzaakt een boel herrie, die je ‘s avonds niet even uit kan zetten. De oordopjes werden voor het eerst deze reis ingedaan!

Het is wel even wennen aan het vlakke parcours. Gelukkig lagen er hier en daar nog wat plaatsjes bovenop een heuvel, zodat de beenspieren toch nog wat te doen kregen. Het landschap is nu wat liefelijker en dat heeft ook zijn charme.

De Belgen beginnen al wat meer conditie te krijgen, zodat het gehijg en gekreun achter mijn rug nu achterwege blijft. Ik wacht nog op het moment dat ze humor in de strijd gooien, maar ik denk dat ik lang kan wachten!

Er was nog geen slaapplek geregeld dus toen zich een B&B in Viverone zich tegen een schappelijke prijs zich aandiende, hapten we gelijk toe. Een geweldige plek, die we niet gauw zullen vergeten. We hebben overigens zo wie zo mazzel met onderkomens en het weer. 

De nachten worden langer en onze nachtrust houdt hiermee gelijke tred; zes uur is inmiddels half acht geworden.

We gaan weer op pad. Gilbert loopt het liefst in één keer naar de finish, maar moet toch steeds wachten, want ze zijn van mij afhankelijk voor wat betreft route en voedsel. Hugo en J.P. sjokken altijd achteraan en volgen zonder enig initiatief. José en ik bepalen zo’n beetje de gang van zaken, zoals het moment dat we koffie gaan (kunnen) drinken.

Het is fijn om door het nieuwe landschap te lopen. De eerste rijstvelden dienen zich aan. Deze rijst wordt gebruikt voor de risotto. Ook zien we bomen met kiwi’s.

Het parcours is nagenoeg vlak en met het lekkere weer en de korte etappe krijg je bijna een vakantiegevoel. Mijn boekje gaf aan dat het morgen een erg lange etappe zou worden (36,8 km), vandaar dat we de afgelopen etappes zo ingedeeld hebben, dat we morgen 10 km minder lopen. 

Er hangt een grijze sluier over het landschap, dat toch al niet spectaculair is. Het landschap lijkt een beetje op Nederland: vlak, met hier en daar een boerderij. Voor een bezoek aan een bar maken een we een omweg. Even verderop vinden we een pad parallel aan een drukke weg. Na een kilometer of twee komen we tot de conclusie dat het pad niet door loopt.Teruglopen is geen optie, dus banjeren we door een rijstveld om zo weer op de juiste route te komen. Bij de lunch blijkt dat onze sokken vol met teken zitten.

Vercelli is een grote plaats en de weg naar ons onderkomen duurt vrij lang (2,5 km). Het is een prachtige stad met typisch Italiaanse pleintjes. Al met al zijn we weer 26 km dichter bij Rome!