En route de Vézelay

Ik verlaat Troyes door het historisch centrum en vervolgens via een wandelpad langs het riviertje de Vienne. Daarna loop ik in een leeg landschap; het blijft voor mij fascinerend. 
Het dag loopt voorspoedig tot na Laines-aux-Bois. Nog niets vermoedend rust en eet ik wat bij een picknick bankje boven op de heuvel. Wat er nu verkeerd ging, de beschrijving in het boekje of de markering, weet ik niet, maar ik moest veel zoeken en een omweg van 4 km voor lief nemen. In het gastenboek van het tuinhuisje in Fôret Chenu, zie ik later dat ik niet de enige ben die is gaan dwalen. Al met al een lange en zeer vermoeiende met ruim 34 km op de 'teller', waarbij er een behoorlijk appèl werd gedaan op mijn mentale weerbaarheid.

Het is woensdag 29 maart, een mooie en warme dag. Voor het  eerst loop ik in mij t-shirt. Ik vraag aan een vrouw of er een bakker in het dorpje is, waarop ze me uitnodigde voor een kop koffie. Een tafeltje en stoel worden in de zon gezet. De koffie wordt geserveerd met een stukje cake, een reepje chocolade en wat koekjes. Hier kan ik voorlopig  mee vooruit. Bij het afscheid krijg ik een visitekaartje in mij handen gedrukt met de vraag of ik wil laten weten wanneer ik in Santiago ben aangekomen. Op het kaartje staat ook dat ze ook masseuse is. Jammer, mijn tijd is om!
Nauwelijks 8 km verder stop een auto en de man in de auto zegt dat ik bij het laatste huis koffie moet gaan drinken. Zeg maar tegen mijn vrouw dat ik je uitgenodigd heb. Even later zit ik aan de koffie met koekjes en neemt de man, inmiddels ook gearriveerd, een foto en vraagt naar mijn e-mailadres. De foto krijg ik gemaild!
Mooie vergezichten bij dit mooie weer en tot slot van deze lange dag een aardige ontvangst bij weer een nieuwe hospita voor één nacht in Roffey, waar ik voor het eerst deze reis mijn kleren was met een wasmiddel ipv shampoo.

Een nieuwe dag, nieuwe kuitenbijters, nieuwe uitzichten en nieuwe bos- en landweggetjes in deze relatief korte etappe. Ik slaap in een parochiehuis te Chablis, bekend om de wijnen. Aan de telefoon had de dame me verteld dat ik pas om 18.00 terecht kon. Bij aankomst eerst maar eens lekker gegeten en daarna alvast opzoek gegaan naar de locatie, welke moeilijk te vinden was. Gevraagd aan een man, blijkt deze de sleutel te hebben van de opvang, waar ik schuin tegenover sta. 
De pelgrimsopvang in deze locatie start officieel pas op 1 april, dus heb ik geholpen met de gordijnen op te hangen, de onderlakens op bed te doen etc.

Slecht geslapen. Eigenlijk slaap ik al minder sinds het ingaan van de zomertijd. Het is merkbaar bij de eerste beklimmingen. Ik voel de pijn in mijn voeten, de pijn in de benen. Het gaat, maar alleen op karakter. Ik tel per km af. Het lijkt erop dat ze voor de pelgrims de meest slechte wegen hebben uitgezocht en deze zijn dan ook nog slecht aangegeven. Het kan er nog wel bij, maar niet heus. Mijn gevoel leg ik vast in een foto; een huisje met boom in het niemandsland. Hoe lang is het nog tot de volgende bakker?

Tegenover de bakker is een pleintje met een bank. Ik besluit te lunchen. Hierna gaat het beter. Ik loop onder de 'route du soleil' door, weer eens wat anders! De steile stukken heb ik blijkbaar allemaal vanmorgen gehad, want het merendeel van de kilometers lopen een licht bergafwaarts. 
Eenmaal in Cravant aangekomen zoek ik mijn kamer voor deze nacht op. Helaas is het bijbehorende café (Bibi is nog steeds leuk André B), waar ik wat had kunnen eten, dicht. Dit geldt  ook voor het andere restaurant, zodat het weer eens een stokbroodmaaltijd wordt. 

Nog twee dagen en dan ben ik in Vézelay! Vandaag een korte etappe voornamelijk langs de rivier de Cure. Ik krijg de rivier vanuit verschillende gezichtspunten te zien, van hoog tot laag. Het regent van tijd tot tijd, waardoor het vaak stenen pad glibberig is. Uitkijken dus, zeker na mijn val vanmorgen bij het weggaan; zag de laatste trede van de trap over het hoofd. Languit op de stenen vloer. Even een test of de botten broos waren. Niet dus!
Eenmaal in het hotel komt de zon door.

2 April, ik loop het laatste stuk naar Vezélay, van oudsher het vertrek punt van pelgrims naar Santiago. Bij het verlaten van Arcy-sur-Cure hangt de dauw in het dal, wat mooie plaatjes opleverde. Daarna voert de route veel door het bos, waar de paden nog glibberig zijn door de regen gisteren. Veel klimwerk ook, met daarna mooie uitzichten. De koekoek laat zich horen. Gaat hij me, net als vorig jaar ook volgen?
Van verre zie ik boven op een heuvel Vézelay al liggen, maar ik besef dat ik nog zo'n 10 km moet lopen voordat ik er ben. Toch heb ik al een beetje een jubelend gevoel, dat steeds sterker wordt. Vézelay!!
De laatste heuvel, het gaat nog redelijk met me en eerder dan ik had verwacht sta ik voor de basiliek. Op enkele toeristen na is er niemand! Ook binnen in de kerk tref ik wat toeristen aan in een lege kerk. Gelukkig kan ik wel een kaarsje opsteken (voor al mijn volgers en voor hen die het een beetje of  juist erg nodig hebben zoals Klaas).
Mijn lichte teleurstelling werd wel weer goedgemaakt door de hartelijke ontvangst door de Amis et Pèlerins de Saint-Jacques. 

Slapen in het hotel le Compostelle leek mij heel toepasselijk en verdiend. Ben nu bijna 5 weken onderweg en heb ongeveer 1/3 van de afstand afgelegd. Vanavond eet ik met mijn mede pelgrim Frans. Het wordt ons afscheid! Onze wegen gaan scheiden!