Aardige mensen

De zon ontbreek vandaag, maar wegen zijn een stuk aangenamer, niet alleen wat de ondergrond betreft, maar ook zijn de hellingen over het algemeen minder stijl. 
De vergezichten, waar ik zo'n liefhebber van ben, dringen zich op. Ja,dit is Frankrijk! Ik loop in een soort niemandsland, in de bossen zie ik een ree aan mij voorbij gaan. Af en toe wordt de stilte verdrongen door het geluid van een traktor; op het land is men druk bezig.

In Abigny-les-Pothees logeer ik bij Marie en Jean Lauroy, gastvrijer kan haast niet; een welkomstdrankje, de was in de machine en een heerlijk Frans diner. Wanneer ik een kijkje neem in het gastenboek uit 2015 kom ik een foto tegen van André B. Je staat er keurig op André. Kort gekapt!

Het miezert en natuurlijk voert de weg dan over bospaden etc. Mijn regenbroek vangt de meeste modder op. Ik heb geen hekel aan regen en met wat vallen en opstaan beland ik nog voor de middag in een café te Signy l'Abbaye. Verder kom ik vandaag niet, althans niet wandelend. Oorzaak: geen overnachtingsplek in de eerst komende 30 km. Een beetje veel voor de middag. Met behulp van Mevr. Boucher wordt na ruim een uur een overnachtingsplek geregeld in het plaatsje Givron, bij Alain en Joëlle. Ik wordt opgehaald en morgen weer ergens op de route afgezet. Ondertussen breng ik de tijd door in de plaatselijke kerk, waar ik ook een echte kaars (geen waxinelichtje) kon branden. 

Het is 19 maart en ik ga op weg naar Chateau-Porcien. Af en toe miezert het nog. Elke dag op weg naar het onbekende en naar nieuwe ontmoetingen. Ik raak er aan gewend dat mensen je aanspreken, het gebeurt bijna dagelijks. Vanmorgen stopt er weer een auto en we raken aan de praat. Het echtpaar had de route naar Compostella in 1989 gelopen vanaf Antwerpen. Ze hebben respect voor mij vanwege mijn leeftijd. Even na ons afscheid een is er  getoeter, ik kijk om en zie dat de vrouw van zo even aankomt rennen. Ze geeft me een doos met pralines. 'Is niet zo zwaar' zei ze. Wat hebben je toch ontzettende aardige en lieve mensen. In deze categorie horen ook zeker Alain en Joëlle, die voor de overnachting, diner en ontbijt geen vergoeding wilde hebben.

Ik open het pelgrimslokaal met de code die ik ontving van mevr. Boucher. Een kleine ruimte met drie bedden, maar helaas geen kookgelegenheid. Daar had ik wel op gerekend en dus de hele dag alle ingrediënten voor een heerlijke spaghetti in mijn rugzak meegenomen. Samen met Frans hebben we de waterkoker gebruikt om de pasta te koken en de saus te verwarmer. Het gehakt braden lukte hier niet mee. 

Bij het op weg gaan zit de klei nog aan mijn schoenen. Ik loop op  plateauzolen. De eerste kilometers wordt het er niet beter op. Het duurt even voordat ik klei achter me laat en het glooiende landschap van de streek rond Reims binnen treed. De wegen zijn hier een stuk beter en het miezerige weer is ingeruild voor een sterke koude wind. Nog niet halverwege wordt ik door een vrouw uitgenodigd om bij haar koffie te drinken. Alles wat je aangeboden krijgt moet je aanvaarden, ze willen wat voor de pelgrim betekenen. Binnen hoor ik haar verhalen over welke pelgrims hier al niet gepasseerd zijn.
In Bazancourt moet ik even wachten voordat het gemeentehuis open ga. Hier moet ik mij melden voor de sleutel van de gemeente herberg. Alles prima verzorgd! De restaurants zijn vandaag gesloten en omdat er een magnetron aanwezig is worden het twee 1-persoons maaltijden. Morgen maar weer eens een echt diner. Op naar Reims!!!!! 

Het is fris, maar prima wandelweer. De wind is er nog steeds en de klei op de landbouwweggetje is weer terug. Onderweg naar Reims moet ik het doen zonder winkels, zodat het broodje ergens in de luwte wordt opgegeten. Vanwege het weer wordt het een korte pauze. De hele weg zie ik de kathedraal van Reims in de verte gloren, zonder dat hij merkbaar dichterbij komt. In de buitenwijken van Reims gaat het toch nog miezeren.
Vlakbij de kathedraal een restaurant ingedoken en weer eens genoten van een echte warme maaltijd. De laatste dagen was dit er aardig bij in geschoten. 

Voor de kathedraal ontmoet ik voor het eerst een andere (dan Frans) pelgrim, een vrouw uit Antwerpen. Ze doet delen met de bus, vanwege haar voeten. Om twee uur kan ik een stempel van de kathedraal krijgen en de kerk bezoeken. Natuurlijk ook hier een kaars opgestoken. Dit keer ook een beetje voor me zelf, ik ben tenslotte al tot Reims gekomen!!!