Santiago de Compostela
23 september 2021 - Santiago de Compostela, Spanje
Ja, dat is wel even wennen. Ten eerste: geen hoge schoenen, maar sandalen. Ik had zo’n pijn aan mijn tenen (sommige tenen zijn te lang) dat ik ze de vrije ruimte wilde geven. Ten tweede: overal waar ik kijk zie ik één of meerdere pelgrims lopen. Ten derde: het aantal mogelijkheden om iets te eten/drinken. Was het op de Primitivo een uitzondering, nu valt het op als er even niets is. Met zoveel pelgrims onderweg is het lucratief. De reclame onderweg om maar in betreffende Bar aan te leggen zie je meer dan je lief is. Wilde de taxibedrijven op de Primitivo je hun auto binnen praten (zij stonden natuurlijk op plekken waarvan men wist dat het erg zwaar was en hun lokroep voor een aantal te uitnodigend was), hier moest je dus iets in hun Bar nuttigen.
In Boente staat een kerk die in de 16e eeuw fungeerde als eindpunt van de Camino, omdat de Cathedrale van Santiago dicht was. Althans zo vertelde de man achter een tafeltje in de hal van de kerk. Naast een stempel in mijn credencial kreeg ik ook nog een bidprentje cadeau. In de kerk stak ik 5 kaarsjes aan. Het leek me voor dit moment genoeg!
Het weer is goed en ik sluit aan bij de stoet pelgrims. Brede paden, soms asfaltweggetjes leiden me door een veel meer bewoonde wereld. Door de korte etappe heb ik alle tijd vandaag. Ik koop bij een stalletje een banaan en wat later drink ik koffie met ‘tarte de Santiago’. Net als ik denk ‘wat gaat het gemakkelijk’ wordt ik geconfronteerd met twee forse en aardig steile klimmen. Ik voel de vermoeidheid in de benen, die na een goede nachtrust niet is verdwenen. Wat wel verdwenen is, is het vochtige weer: geen mist, geen regen. De zon is weer mijn vriend.
In Arzúa herken ik enkele gebouwen en terrassen van een vorige keer. Dit zal in het verloop van de tocht wel meer voorkomen, want dat stuk naar Santiago loop ik dan voor de derde keer.
Langzaam wordt het licht. Zo te zien wordt het weer een zonnige dag. Ik neem wat foto’s en wordt opgenomen in de stoet pelgrims. Af en toe heb ik het gevoel de 4-daagde te lopen, geen moment loop ik alleen of in ieder geval zie ik altijd pelgrims. Voor me, achter me. Fotograferen zonder een pelgrim in beeld te krijgen is moeilijk.
Na 7 km duik ik een Bar in, waar ik eerst in de rij moet staan om vervolgens te moeten constateren dat bijna alles op is. Een tortilla dan maar.
De omgeving is groen met hier en daar eucalyptusbomen, die hier goed gedijen. De landweggetjes, typisch Galicisch, meanderen door het landschap, waarin ik een aantal plekken van eerder herken.
In O'Pedrouzo heb ik mijn onderkomen en vind ik eindelijk weer eens een goede maaltijd. Nu energie op doen voor de laatste 20 kilometer naar Santiago!!
De volle maan geeft nog zijn licht af en de zon kondigt zich aan. Wat een bijzondere gewaarwording. In het bos, waar ik al spoedig in terecht kom, is het nog bijna donker. Ik zie schimmen voor me. Het zijn pelgrims, die nog eerder dan ik op pad zijn gegaan. Ik heb aardig de pas er in en blijf maar pelgrims inhalen. Die moeten echt in het donker gestart zijn! Ze moeten vast de eerste kilometers met een ‘koplamp’ op gelopen hebben.
Ik ben blij dat ik weer loop. Vannacht was het zo zo: een beetje last van mijn darmen. Vermoedelijk door het ineens weer veel eten gisteren. De mevrouw bij het ontbijt keek me vreemd aan toen ik de ‘tostada’ weer terug gaf. Kon ik het af met alleen een croissant? Ja, meer kon ik niet binnen krijgen. Misselijk dus!
Ik voel me tijdens het lopen steeds beter. Het parcours, nog best pittig, is me bekend en dat scheelt. Onderweg even aanleggen voor een kop koffie en wat erbij en hup daar ging ik weer.
Vroeger ging de route rechtdoor, waar nu een vliegveld ligt. Er omheen dus. In die korte tijd stijgen er heel wat lawaaimakers op.
In Lavacolli verblijf ik dit keer niet, hoewel ik er samen met José goede herinneringen aan heb. We verbleven hier twee keer. In één keer doorlopen naar Santiago, waarvan ik op 5 kilometer afstand de torens reeds zie liggen.
Ze waren aardig aan het werk (weg) in Santiago en dus werd de pelgrimsroute omgeleid. Een aantal pelgrims hadden al snel in de gaten dat ik hier de weg wist en volgden mij naar het plein (Praza de Obradoiro), het officiële eindpunt van vele Camino’s. Zo druk als het er nu was, heb ik nog niet eerder meegemaakt. Ik mis het delen van dit moment met iemand!!
Vanavond ben ik terug gegaan en in de nabij gelegen kerk een aantal kaarsjes aangestoken!
De Camino Primitivo zit er op. Bijna 400 km lopen door de bergen van Asturië en Galicië. 18 dagen onderweg, waarvan 1 rustdag.
De vraag is altijd heeft het je iets gebracht? In ieder geval vermoeide benen en wat pijnlijke tenen 😜.
Daarnaast heb ik mijn fysieke en mentale grenzen aardig leren kennen. Ze nemen wat af naarmate de leeftijd vordert!
In de tocht die ik nu gemaakt hebt, ben je vooral op jezelf aangewezen, waardoor het soms een eenzame aangelegenheid was. Iets wat hierbij ook niet hielp was het gegeven dat ik al mijn kennis van de Spaanse taal (van te voren had Ik twee maanden lang elke dag geoefend) vanaf het begin volledig kwijt was en het is ook niet meer teruggekomen.
Ik pak nu mijn rust en in gedachten dank ik ieder voor zijn/haar reacties. Ze deden me goed. Uiteraard veel dank aan José, die me dagelijks (telefonisch) bijstond.
Hartelijk dank en wel thuis.
Marius
We zien elkaar spoedig nog bedankt voor de mooie reis verhalen
Gr Henk
Heb genoten van je reis verhaal....meelopen zonder vermoeidheid en zere tenen!
Ik bewonder je. Dank voor het delen van je prachtige pelgrimstocht.
Groetjes ook aan JoséeX
Missie geslaagd. Gefeliciteerd en een diepe buiging maak ik voor je. Prachtige reisverhalen. Heb er van genoten.
We zien elkaar weer snel.
Groeten Anneke van Hooft
Dank je wel voor je verhalen en ik hoop in mei dat ik mij jouw gevoel kan voorstellen in Santiago. Dikke knuffel van RM
Top hoor! en nu van alle luxe genieten!
Paul&Irene
Ik ga mijn verslagen van de camino primitievo er weer eens lezen
Groet,Ruud